دو نوع تجربه ی دینی

انسان خدا را به عنوان حافظ و به عنوان محدود کننده ی او تجربه می کند. تجربه ی دینی، فارغ از این که ماهیت آن چیست، یکی از این دو نوع است؛ در نوع اول، تجربه ی دینی اطمینان درون زاد انسان را تقویت کرده و معنای زندگی اش را روشن می سازد و به او شجاعت، صفا و آرامش می بخشد. در نوع دوم، تجربه ی دینی به عنوان آگاهی از چیزی که فراتر از دست رس اوست، دردناکانه از خطاها، شکست ها و نومیدی های او سر بر می آورد. دست کم این نظری است که محور این تحقیق را تشکیل می دهد. انسان خدا را به عنوان حافظ خود تجربه می کند. رودین این اندیشه را در مجسمه ای به تصویر می کشد که نشان می دهد خدا دستش را به سمت بالا گرفته است و انسانی که در آن آشیانه کرده است متوجه امکانات زندگی می شود. ایمان دینی از احساس در خانه بودن انسان در این جهان بر می خیزد؛ این ایمان با اعتماد کوری تغذیه می شود که انسان با آن شرایط اش را به عنوان فرصت ها تفسیر می کند. در واقع، اعتماد و ایمان نشانه های آغاز و نیز انجام هر فرآیندی را نشان می دهند که در آن موجود زنده ای به رضایت دست می یابد. این دو از این حیث نشانه ی آغاز هستند که ما از همان ابتدای هر عملی مطمئن هستیم که اهدافمان می توانند معنادار و عملی باشند؛ از این حیث نشانه ی پایان هستند که عامل قوی ای در تکمیل نهایی تجربه اند. اما بین آغاز و انجام مسیری هست که باید طی شود.