شکاف بین تولید و کاربرد دانش تبینی بر ناکارآمدی دانشگاه در پیوند با صنعت از منظر مدیریت دانش

دانشگاه ها مهم تر سازمان ها در تولید نیروی انسانی ماهر و به تبع تولید دانش محسوب می شود. وجود آزمایشگاه و مراکز پژوهشی و انجام پژوهش های بنیادی و کاربردی مهم ترین رسالت سیستم های دانشگاهی محسوب می شود. از نظر مدیریت دانش در میان فعالیت های مختلف دانشی همچون تولید، جذب، انتشار، تسهیم و کاربرد دانش هدف نهایی همه فعالیت های دانش و نظام مدیریت دانش،کاربرد دانش به منظور توسعه و اثربخشی و نوآوری در فعالیت های سازمانی است. عبارت دیگر مدیریت دانش نوعاً به یکی از دو هدف کلی می پردازد: استفاده مجدد از دانش برای ارتقای کارایی و ابداع برای معرفی روش های مؤثر در انجام کارها. کاربرد دانش در دانشگاه از دو منظر درونی و بیرونی قابل بررسی است. از منظر درون سازمانی تمرکز اصلی مدیریت دانش در آموزش عالی بر کاربرد دانش در فرایندها و فعالیت های دانشگاهی ( فرایند یاددهی - یادگیری و فرایندهای پژوهشی) است. از این دیدگاه سیستم های آموزش عالی از حجم وسیع از دانش خاص (که در هند دیسپلین علمی توسط متخصصان آن حوزه تولید می شود ) و دانش تربیتی و دانش پداگوژی (که غالباً توسط اندیشمندان علوم تربیتی تولید می شود) برای ارتقای کارایی و نوآوری در آموزش و پژوهش استفاده می کنند. اما دیدگاه دوم که انتظارات برون سازمانی از سیستم های دانشگاهی است که کاربردی بودن دانش خاص تولید شده متمرکز است که بتواند ارتقا و کارایی و نوآوری را در صدد تحقق بخشد. این مطالعه به بررسی کاربرد دانشجوی دانشگاه دیگر عمل که پیامدهای سیستم دانشگاهی محسوب می شود پرداخت و ناکارآمدی سیستم های دانشگاهی در جهت به ارتباط بین صنعت و دانشگاه را از منظر مدیریت دانش تبیین می نماید .

Keywords:

آموزش عالی , مدیریت دانش , کاربرد دانش , ارتباط صنعت و دانشگاه