در جست و جوی ریشه های خلق معنا و پیوند فرد با محیط فضاهای شهری و کالبدهای معماری با نگاه پدیدارشناسانه به مکان و ادراکات حسی(مطالعه موردی: بستر تاریخی برج طغرل)

رویکرد کمی و تمرکز افراطی بر ادراک بینایی در جوامع و شهرهای امروزین، جدایی فرد و مکان را منجرشده است. مکان ها فقط نام مکان را با خود به همراه داشته و ویژگی های مکان و غنای معنایی ندارند. هیچتجربه و رخداد ویژه ای در آن ها رخ نداده و هیچ خاطره و تصویر ذهنی روشن و ماندگاری در ذهن افرادشکل نمی گیرد و دیگر کالبد و ادراکات افراد تحت تأثیر نبوده و در این جدایی سوژه و ابژه، انسان تماس بیواسطه خود را با چیزها از دست می دهد. پس باید بار دیگر به خود چیزها بازگردیم. این بازگشت به کمکرویکرد کیفی پدیدارشناسی امکان پذیر است؛ زیرا که پدیدارشناسی خواستار بازگشت به خود چیزها است.در این پژوهش سعی بر آن است نسبت آدمی با مکان را آشکار نمود؛ تا فرد با درک و دریافت مکان و داشتنحس تعلق به مکان و شکل گیری خاطره در آن به یگانه پنداری با مکان دست یافته و جدایی فرد و مکان ازمیان رود. همچنین با بررسی تعاملات روانی انسان و محیط مانند خاطرات جمعی و حس تعلق در بسترتاریخی برج طغرل، علل از هم گسیختگی های فضایی کالبدی و عملکردی این عنصر ارزشمند و زوال تعاملاتبافت انسانی و محیط مصنوع (بستر پدیدارها) مورد کاوش قرار می گیرد؛ تا با شناسایی عوامل دخیل به راهحل های برون رفت از ناهنجاری های ایجاد شده دست یافته و این یافته ها در طراحی های آتی در نظرگرفته شوند. این مقاله با رویکرد تحلیلی و تفسیرگرا با مباحثی پیرامون پدیدارشناسی، مکان، روح مکان،خاطره و خاطرات جمعی و شناخت مکان (بستر تاریخی برج طغرل) به نکات و یافته های فوق، دست یافتهو نتیجه محتمل، بازگشایی دید و بصیرت رهگذران و مردمان ایران زمین برای بازیابی و تعامل با محیطمعنایی خویش است.

Keywords:

پدیدارشناسی , ادراکات حسی , مکان , حس تعلق , خاطرات جمعی