نقش دسترسی در میزان استفاده از حمل و نقل عمومی: مطالعه موردی حمل و نقل همگانی شهر اصفهان

از مهمترین اهداف سیسمهای حمل و نقل عمومی کاهش استافه از شهروندان از وسایل نقلیه شخصی و در نتیجه کاهش ترافیک و معضلات ناشی از آن در شهرهاست. رشد بالای جمعیت شهری و به تبع آن افزایش سریع وسایل ونقلیه و عدم هماهنگی در رشد و توسعه خدمات شهری با توسعه معابر، باعث افزایش مشکلات شهری و ایجاد ترافیک و اختلال در سیستم حمل و نقل گردیده است میزان دسترسی به نقاط شهر و سطح پوشش به نقاط شهری به عنوان یکی ازمهمترین عوامل و مشخصه های حمل و نقل همگانی مطرح می باشد چرا که معیارهای دسترسی نشان دهنده ی خصوصیات متقابل حمل و نقل همگانی و کاربری زمین است به عبارت دیگر در تصمیم گیری مسافرین جهت انجام سفر با حمل و نقل همگانی، قابلتی دسترسی در دسترس بودن خدمات حمل و نقل از مهمترین عوامل در انتخاب گونه ی ظرفیت، زمان، سفر قیمت و... در مفهوم قابلیت دسترسی نهفته است در این پژوهش بررسی نقش دسترسی در میزان استفاده از حمل ونقل عمومی مطالعه ی موردی حمل و نقل همگانی شهر اصفهان خواهیم پرداخت پژوهش حاضر از نظر نوع داده کیفی، از نظر هدف کاربردی و از نظ ر ماهیت ، توصیفی است تجربه و تحلیلها براساس تحلیل پرسشنامه با استفاده از نرم افزار SPSS و اطلاعات کتابخانه ای صورت گرفته است نتایج پژوهش نشان می دهد بین وضعیت شغلی و درآمد وضعیت تاهل، وضعیت سنی افراد، وضعیت خودروی شخصی، فصل رانندگی هدف سفر افراد مشخصه های درونی افراد و ساخت معابر در میزان استفاده از حمل و نقل همگانی (اتوبوس) ارتباط معناداری وجود دارد.

Keywords:

حمل و نقل عمومی , خطوط اتوبوسرانی , سیستمهای حمل و نقل همگانی , قابلیت دسترسی