بررسی رابطه بین سبک های رهبری و تحلیل رفتگی شغلی کارکنان در آموزش عالی ایران (مطالعه موردی: دانشگاه پیام نور تهران غرب)

تحلیل رفتگی شغلی ازجمله اختلالات شغلی است که درسال های اخیر مورد توجه محققان قرار گرفته است. به طوریکه طبق آمار موجود از هر هفت نفر شاغل در پایان روز، یک نفر دچار تحلیل رفتگی شغلی میشود.در این میان رهبری به عنوان یکی از اجزای اصلی و مهم مدیریت، نقش حیاتی در پویایی سازمان دارد و رهبری مهمترین موضوع در حیطه رفتار سازمانی و روابط انسانی است.در همین راستا تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه بین سبک های رهبری و تحلیل رفتگی شغلی کارکنان در آموزش عالی ایران صورت گرفته است. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش در زمره تحقیقات توصیفی - پیمایشی قرار میگیرد. جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه سرپرستان ، مدیران و کارکنان دانشگاه پیام نور تهران غرب بوده ، که با استفاده از فرمول کوکران ، حجم نمونه مورد نیاز پژوهش 150 نفر تعیین گردیده است .ابزار گردآوری در این پژوهش ، پرسشنامه و استفاده از اسناد و مدارک موجود می باشد. جهت تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از نرم افزار اموس استفاده گردید . بر اساس نتایج پژوهش حاضر بین سبک رهبری دستوری و تحلیل رفتگی شغلی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد.ولی بین رهبری حمایتی ، مشارکتی و تفویضی با تحلیل رفتگی شغلی رابطه معکوس و معنی داری وجود دارد.

Keywords:

سبک های رهبری , تحلیل رفتگی شغلی کارکنان , آموزش عالی