آیا باورهای دینی معنادارند؟

به موازات پیدایش عصر علم و گستردگی نگرش های تجربی به جهان، باورهای دینی همواره مورد هجمه و طرد تجربه گرایان بوده است. پیشروی این جهان بینی افراطی با ظهور مکتب پوزیتویسم منطقی در فلسفه علم به دعوی بی معنایی باورهای دینی انجامید. در چنین فضایی که دست یابی به محملی برای گفت وگو میان مکاتب تجربه گرا و معتقدان دینی، دور از انتظار می نمود، آنتونی فلو با معرفی معیار ابطال پذیری به عنوان شرط معناداری باورهای دینی، چالشی را مطرح کرد که به بحثی پر شور میان تجربه گرایان و معتقدان به ادیان انجامید. چالش فلو بارها تجدید چاپ شد و واکنش های موافق و مخالف متعددی را برانگیخت که عمدتا ریشه در کوتاهی و ابهام نوشتار فلو داشته است. نوشتار حاضر بر آن است تا ضمن واکاوی واکنش های پیش گفته، تحلیلی تفصیلی از چالش فلو صورت داده و بینش مهم نهفته در آن را آشکار نماید؛ بینشی که نه تنها از ارزش های دینی چیزی نمی کاهد، بلکه بنیادی است برای روشن نمودن مدعای باورهای دینی، و سرآغازی است برای گام نهادن در قلمرو زبان دین.

Keywords:

چالش فلو , ابطال پذیری , معناداری , باورهای دینی , پوزیتویسم منطقی , زبان دینی