بازرسی مراکز نظامی و بررسی حقوقی برجام

توافق جامع و نهایی هستهای وین با عنوان شناخته شده و رسمی برنامه جامع اقدام مشترک یا برجام در راستای توافق جامع بر سر برنامه هستهای ایران و به دنبال تفاهم هستهای لوزان، در سهشنبه ۲۳ تیر ۱۳۹۴ . ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵ در وین اتریش بین ایران، اتحادیه اروپا وگروه ۱+۵ )شامل چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، ایالات متحده آمریکا و آلمان( منعقد شد. مذاکرات رسمی برای طرح جامع اقدام مشترک درباره برنامه اتمی ایران با پذیرفتن توافق موقت ژنو بر روی برنامه هستهای ایران در نوامبر ۲۰۱۳ شروع شد. به مدت ۲۰ ماه کشور ها درگیر مذاکره بودند و در آوریل ۲۰۱۵ تفاهم هستهای لوزان شکل گرفت. بیشترین تمرکز مذاکرات محدودیتها روی تأسیسات هستهای کلیدی ایران بود: رآکتور آب سنگین IR-40 اراک و کارخانه تولید )که در دست ساخت بود، اما همانطور که ایران به عنوان بخشی از توافق موقت ژنو در نوامبر ۲۰۱۳ مبنی بر عدم سوخت گیری رآکتور موافقت کرد هرگز اجرایی نشد(، نیروگاه اتمی بوشهر، معدن اورانیومen گچین، مرکز هستهای فردو، کارخانه تبدیل اورانیوم اصفهان، کارخانه غنیسازی اورانیوم نطنز و مجتمع توسعه و تحقیقات نظامی پارچین. رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران در دانشگاه افسری امام حسین)ع( سال ۱۳۹۴ اجازه بازرسی از مراکز نظامی و بازجویی از دانشمندان را نمیدهیم. اجازه هیچگونه بازرسی از هیچیک از مراکز نظامی داده نخواهد شد. که در این مقاله برجام از نظر حقوقی مورد بررسی قرار می گیرد، و به عدم بازرسی مراکز نظامی و عدم شناسایی دانشمندان هسته ای می پردازد.

Keywords:

توافق هسته ای , , ایران , اتحادیه اروپا , گروه ۵+۱ برجام , بازرسی نیروگاه هسته ای , عدم بازرسی مراکز نظامی , عدم شناسایی دانشمندان