بهینه سازی محل میراگرهای نیمه فعال در بهسازی لرزه ای سازه ها

در این تحقیق مقاوم سازی سازه ها با کنترل پاسخ تحت اثر نیروهای دینامیکی ناشی از زلزله به کمک میراگرهای نیمه فعال MR/ER ، با اعمال محدودیت در تعداد و ظرفیت آنها بررسی می شود و هدف آن یافتن بهترین موقعیت قرار گیری میراگرها است، به طوری که با تعداد محدودی میراگر بتوان بیشترین اثرات کنترل را بر سازه اعمال کرد. مروری کلی بر نتایج عددی دو سازه هشت و پانزده طبقه نشان می دهد که نحوه توزیع میراگرها تأثیر بسیار زیادی بر پاسخ سازه و عملکرد سیستم کنترل دارد، به نحوی که ممکن است با یک توزیع نامناسب، عملا اثرات سیستم کنترل به کلی از بین برود. لذا یافتن یک توزیع مناسب از تعداد محدودی میراگر که بتواند کارآمدترین اثر کنترل را داشته باشد، چه به لحاظ فنی و چه به لحاظ اقتصادی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. برای یافتن نیروهای کنترل در سیستم فیدبک حلقه بسته روش تخصیص قطب اعمال می شود. در این روش یک ماتریس بهره نیروهای کنترل را به پاسخ های سازه مرتبط می کند (Gain Matrix). همچننی برای بهینه سازی و یافتن بهترین موقعیت قرار گیری میراگرها از روش الگوریتم ژنتیک که یکی از آسان ترین و قدرتمندترین فنون برای مسئله های طراحی بهینه است، استفاده می شود. نتایج این تحقیق ترکیب الگوریتم ژنتیک و روش تخصیص قطب را به عنوان روشی قدرتمند و مؤثر در حل مسائل مربوط به بهینه سازی سیستم های کنترل نشان می دهد.

Keywords:

میراگر نیمه فعال , روش تخصیص قطب , بهینه سازی , الگوریتم