تأثیر تمرکز مالکیت بر ریسک پذیری بانکهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

تمرکز مالکیت به عنوان شاخصی از ساختار مالکیت، به حالتی اطلاق می شود که میزان قابل ملاحظه ای از سهام شرکت به اقلیت سهامداران تعلق داشته باشد. بحران های متعدد بانکی در دهه های 1970 و 1980 و مشکلاتی که در انجام تعهدات و بازپرداخت وام های بانکی گریبانگیر بانکها شد، موجب گردید تا کمیته نظارت بانکی بال (Basel Committee) در پاسخ به یک اقتضای جهانی، بیانیه های سرمایه ای در خصوص مدیریت کاراتر ریسک بانکها منتشر گرداند. پژوهش حاضر به دنبال بررسی رابطه بین تمرکز مالکیت و رفتار ریسک پذیر بانکها است و برای این منظور از متغیرهای نسبت کفایت سرمایه و نسبت وام به سپرده برای سنجش و اندازه گیری ریسک در بانکها استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل و آزمون فرضیات از داده های پانلی 10 بانک پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در یک دوره 5 ساله طی سالهای 1393-1389 بهره گرفته شده است.برای تخمین مدل رگرسیونی از روش حداقل مربعات معمولی (OLS) و روش حداقل مربعات تعمیم یافته برآوردی (EGLS) استفاده شد. نتایج یافته ها نشان می دهد که بین تمرکز مالکیت و نسبت کفایت سرمایه رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد؛ همچنین نتایج حاکی از وجود رابطه منفی و معنادار بین تمرکز مالکیت و نسبت وام به سپرده دارد.

Keywords:

تمرکز مالکیت , کمیته بال , کفایت سرمایه , ریسک