تأثیر انواع مالکان نهادی بر ریسک نقدشوندگی سهام با شاخص بتای نقدشوندگی دوره های پیشین شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

قابلیت نقدشوندگی میزان نزدیکی دارایی های مالی به پول نقد را بیان می کند و یکی از ابعاد مهم فرآیند تخصیص بهینه منابع و توزیع ریسک مالی و کاهش هزینه معاملات است. بر خلاف تحقیقات پیشین که به بررسی رابطه بین مالکیت نهادی کل و نقدشوندگی سهام پرداخته اند؛ در این پژوهش تأثیر انواع مختلف مالکان نهادی بطور مجزا بر ریسک نقدشوندگی سهام با رویکرد ارتباط ویژگی های سهام با سوابق ریسک نقدینگی آنها، مشتمل بر 119 شرکت طی دوره زمانی 5 ساله 1393-1389 بصورت میان دوره ای انتخاب و بررسی شد. برای آزمون فرضیه های این پژوهش که از نوع توصیفی ـ همبستگی می باشد از مدل رگرسیون خطی چند متغیره در سطح اطمینان 95% و برای سنجش متغیر ریسک نقدشوندگی سهام از معیار عدم نقدشوندگی آمیهود (2002) به کمک نرم افزارهای excel و spss استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که بین ریسک نقدشوندگی سهام و انواع مختلف مالکان نهادی شامل: بانک ها، بیمه ها، شرکت های مشاور مالی، شرکت های سرمایه گذاری و سرمایه گذاران محدود رابطه معنی داری وجود ندارد. همچنین شواهدی مبتنی بر تأثیر تمرکز و میزان این مالکان نهادی بر ریسک نقدشوندگی سهام یافت نگردید.

Keywords:

مالکیت نهادی , سرمایه گذاران محدود , ریسک نقدشوندگی , میزان و تمرکز مالکان نهادی