احیای ردپای الگوهای کهن پایداری در معماری ایران

پایداری رابطه ای عمیق میان انسان وطبیعت است که نقش انسان در این میان احترام و نگرش صحیح به طبیعت وهمچنین حداقل آسیب رسانی به آن میباشد. البته پایداری صرفا توجه به عناصر موجود در محیط زیست اطراف نیستبلکه مفهوم پایداری توجه به آیتم های مختلف و تاثیرگذار زندگی انسان چون مفاهیم فرهنگی _اجتماعی، اقتصادی و محیطی است. پیشینه معماری ایران حاوی تجربیات گرانبهایی است، که چون میراثی جاویدان در اختیار ماست. معماریخانه های سنتی ایران واجد ارزشهای بسیار فراوان در شیوه های گوناگون استفاده بهینه از انرژی وبهره برداری مناسب ازانواع انرژی های پایدار و بی زیان موجود در زیست بوم است. همچنین می توان گفت حفظ منابع انرژی و همزیستی باشرایط طبیعی و بومی یکی از مهمترین دغدغه ها در معماری و شهرسازی معاصر می باشد. براین اساس، در گذشته و درنبود امکانات مدرن برای استفاده از انرژی های فسیلی، نیازهای متفاوت هر اقلیم منجر به شکل گیری معماری خاص در هر پهنه خاص اقلیمی و فرهنگی شده است. امروزه اصول طراحی اقلیمی به فراموشی سپرده شده و معماری دچار معضلات ناگواری گشته است. نگارندگان در این مقاله سعی بر مطرح کردن مصادیق پایداری و بررسی آن ها دارند تا بااستفاده از نتایج حاصل، بتوان مسیر اصلاح معماری معاصر را هموارتر کرد. با بررسی منابع موجود و پیشینه موضوع پی بردیم که معماری گذشته ما میتواند گزینه مناسبی جهت الگوبرداری درامر پایداری باشد. چه نیکوست که با شناخت اصول و مفاهیم معماری بناهای سنتی این سرزمین، برای رسیدن به خانه پایدار و دارای هویت کوشا باشیم.

Keywords:

پایداری , توسعه پایدار , معماری پایدار , معماری بومی , معماری سنتی