ایجاد پایداری اقلیمی با استفاده از سبزینگی در اقلیم گرم و خشک معماری سنتی ایران

براساس تفکر سیستمی، محیطی از نظر اقلیمی پایدار است که حداکثر کارایی در دراز مدت و کم ترین اثرات منفی بر محیط را دارا باشد. با توجه به اهمیت فضای سبز در برقراری تعادل اقلیمی، طراحی آن باید به گونهای باشد که حداکثر کارایی را باکمترین هزینه داشته باشد. البته پایداری به معنی رکود و ثبات آن نیست بلکه به معنی پویایی سیستم در طول زمان با حداقل اثرات مخرب بر محیط آن میباشد. بنابراین این سیستم می بایست دارای تعادل باشد.منظور از تعادل گرایی برقراری نظم بین هزینهها و کارکردهای حاصل از ایجاد سبزینگی، تعادل دادههای اطلاعاتی و فرهنگی فضاها با فرهنگ بومی جامعه و همچنین تعادل اکولوژیکی آن با محیط اطراف خود می باشد. بنابراین در جهت طراحی پایدارمسکونی یکی از نکات مهم شناخت بستر موجود و محیط اطراف و فرهنگ بومی و تطبیق آن با اهداف طرح در برقراریتعادل بین نیازهای شخصی و عمومی است تا محیط زندگی بتواند به بهترین وجه در جهت ارتقاء عملکرد خود موثر باشد. با توجه به اینکه بسیاری از شهرهای ایران بر روی کمربند خشک جهان قرار دارند، ایجاد یک فضای مسکونی پایدار اقلیمی بااستفاده از سبزینگی، باید منطبق با شرایط اکولوژیک منطقه باشد که همان فضای سبز اکولوژیک نامیده میشود . امروزه به نظر می رسد که توسعه ی پایدار و مفاهیم آن به خوبی با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و می تواند به عنوان عامل موثر جهت تحقق اهداف پایداری مطرح شود.

Keywords:

اقلیم گرم و خشک , پایداری , سبزینگی , دیوار سبز , باغ بام , باغچه