تبیین پدیدارشناختی مفاهیم باغ در فرش ایرانی

واژه مکان در سده ی اخیر با معانی وابسته گسترده ای در فضاهای معماری به کار برده می شود. از طرفی باغ در ذهن ایرانیان تصویر فراگیر دارد که مدت هاست به صورت بینشی درونی درآمده است. این ذهنیت و این همانی با باغ نه تنها باعث شکل گیری هویت ایرانی شده است که تصمیم و تصور باغ بر ذهن ایرانی همواره تاثیر و تاثر داشته است. بازتاب این ذهنیت به هنرهای دیگر تاریخ این سرزمین منعکس شده است و فرش ایرانی از کالبدی ترین و کاربردی ترین هنرهای ایرانی، طرحی از باغ و دنیا ذهنیت آن را در خود باز نمایش داده است. تحقیق حاضر تلاش دارد با بررسی عناصر و ساختارهای باغ ایرانی و ارتباط آن اجزاء و مطالعه باز نمایش آن ها با نفس های دستباف ایران نیز در تحلیل آن با رویکرد پدیدارشناسی، کیفیت های واجد معنای مشترک اینجا تبیین کند. با توجه به اینکه در این رویکرد شناسنده یعنی انسان از شیء جدا نیست ارتباط انسان و طبیعت و مکان بودگی باغ مورد مطالعه قرار می گیرد و روش تحقیق در این کار روش توصیفی - تحلیلی با ابزار جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و منابع الکترونیکی بوده است. نتایج حاکی از اینست که کیفیت مطالب فوق ایرانی با ساختارها و مسایل انتزاعی تری رمپ انتقال حس مکان نموده اید در فرش به منصه حضور رسیده است.

Keywords:

باغ ایرانی , فرش ایرانی , پدیدارشناختی , روح مکان , بازنمایی انتزاعی