تحلیلی بر بررسی ارتباط میان دو موضوع جلوگیری از تخریب محیط زیست طبیعی و تحقق پایدار سازی صنعت گردشکری

بازگشت به طبیعت و همراه شدن با آن اجتناب ناپذیر است. یکی از موضوعات اصلی و مورد بحث در دهه های اخیر، کاربرد رویکرد توسعه زیست محیطی و توسعه پایدار و همچنین تاثیرات مخرب زیست محیطی ناشی از ناپایداری شهرهای امروزی است. شهر را به عنوان کانون تمرکز فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتواند پایداری خود را تضمین کنند، چاره ای جز پذیرش ساختار کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. در دو دهه اخیر بوفون پارادایم توسعه پایدار در صنعت گردشگری، در سپهر علمی و اجرایی و در سطح ملی و بین المللی نگرانی های فزاینده ای در خصوص تاثیرات نامطلوب و مخرب گردشگری انبوه مطرح شد. از آنجایی که توسعه پایدار گردشگری را نمی توان جدا از مفهوم توسعه پایدار در نظر گرفت، می توان گفت مفاهیم پایداری و ارزیابی پایداری در بخش توسعه گردشگری در قالب همان مفاهیم توسعه پایدار قابل تبیین خواهد بود. ازاین رو با توجه به مفهوم توسعه پایدار که در آن رفاه انسانی و بهبود کیفیت زندگی او و رفاه اکوسیستم طبیعی تاکید شده است ، می توان اذعان نمود که ارزیابی توسعه پایدار گردشگری نیز مردم و اکوسیستم طبیعی را به طور توامان و با اهمیت برابری مورد بحث قرار داده از این منظر مردم جز مکملی از اکوسیستم به حساب خواهند آمد و رفاه و آسایش یکی منوط به آزمایش دیگری می باشد. بی گمان پایدار سازی صنعت گردشگری (با توجه با ارتباط تنگاتنگی بین صنعت و محیط زیست) به کاهش اثرات مخرب زیست محیطی و دستیابی به یک محیط طبیعی پایدار خواهد انجامید.

Keywords:

طبیعت , پایدار سازی , معماری پایدار , تخریب محیط زیست طبیعی , صنعت گردشگری