بررسی پایداری گاوداری های کوچک مقیاس روستایی استان زنجان

در ایران بیش از 4/39 درصد کل گاوداریها شامل بیش از 7/96 درصد گاو و گوساله کمتر از22 راس دام دارند، که بیش از دوسوم شیر و بخش عمده پروتیین حیوانی را تولید میکنند. همچنین، سهم عظیمی از منابع آب و زمین و نیروی کار در خدمت این بخش تولید است. بهرغماین سهم بزرگ، پژوهشهای علمی به این بخش کمتر پرداختهاند. پرسش اصلی این است که آیانظام سنتی تولید در گاوداریهای روستایی بازدهی مناسبی دارند آیا با توجه به تحولهایاقتصادی و سیاستی، قادر به بقا و تداوم فعالیت هستند در این تحقیق، با توجه به نبود تعریف مشخص از گاوداری روستایی در آغاز ساختار نماینده گاوداری روستایی تعریف شد. بر این پایه،گاوداری نماینده بهطور میانگین یک گلۀ 21/9 راسی در گستره 19/221 مترمربعی است. با برآورد قیمت اجتماعی نهادهها و محصوالت، شاخصهای نسبت هزینۀ منابع داخلی، DRC ،نسبت هزینهبه منفعت اجتماعی، SCB و سودآوری خالص اجتماعی، NSP ،به ترتیب برابر با 61/1 ،269/1 و1344214732 -ریال در سال محاسبه شد که گویای نبود مزیت نسبی این نظام تولیدی است.تجزیهوتحلیل نتایج نشان داد کوچکمقیاس بودن این فعالیتها، خود موجب استفاده بیشازحد ازنهادههای غیرقابلمبادله به ازای هر واحد دام میشود و تولید اندک هر واحد دام به ازای نهادههای مورداستفاده نیز از دالیل اصلی نبود مزیت نسبی این نظام تولیدی در استان زنجان هستند.

Keywords:

استان زنجان , گاوداری روستایی کوچکمقیاس , مزیت نسبی