پایداری محیطی شهر با رویکرد کشاورزی شهری

روند بی محابای افزایش جمعیت انسانی و رشد ناهمگون جوامع شهری موجب مصرف گرایی شدید در شهرها و تبدیل منابع طبیعی به ضایعات شهری شده است. این فرآیند موجب بهم خوردن چرخه پایداری انرژی در شهر است و چرخه اکوسیستم در محیط زیست طبیعی را به مخاطره انداخته است. فضای سبز در منظر شهری به صورت مصرف گرایانه عمل می کند و منابع انرژی و آب فراوانی صرف نگهداری آن می شود.کشاورزی شهری یکی از جنبه های شکل دهنده موضوع گسترده پایداری در منظر شهری است، زیرا از طریق کشاورزی شهری، محل تامین محصول برای شهروندان در داخل یا حاشیه شهر و با مشارکت شهروندان می باشد و فضای سبز شهری به صورت محصول ده عمل می کند. به این ترتیب امکان بهره برداری پایدار از آب و خاک و محیط زیست مهیا می شود. در این مقاله ضمن تبیین لزوم بکارگیری کشاورزی شهری، فواید محصول دهی فضای سبز شهری بررسی می شود. در نهایت با اشاره به پیشنه کشاورزی شهری در ایران، شهر تهران از نظر قابلیت حفظ و گسترش کشاورزی در شهر مورد مطالعه قرار می گیرد و الگویی برای بکارگیری اراضی کشاورزی در قالب هایی نو اریه می گردد روش تحقیق در این مقاله از نوع توصیفی – تحلیلی و جمع آوری اطلاعات به شیوه ی کتابخانه ایی ، به همراه مطالعات میدانی بوده است