خوشبختی ذهنی زنان شهر تهران

خوشبختی دربرگیرنده موفقیت و کامیابی در زندگی و نه صرفا زنده ماندن است. خوشبختی ذهنی یعنی افراد درباره چه چیزی فکر می کنند و چگونه زندگی شان را تجربه می کنند. توجه به خوشبختی ذهنی زنان، که نقشی موثر و سازنده در خانواده و جامعه خویش دارند، امری ضروری به نظر می رسد. در این مقاله تاثیر عوامل اجتماعی نظیر حمایت اجتماعی، احساس محرومیت نسبی و پایگاه اقتصادی اجتماعی بر خوشبختی ذهنی زنان تهرانی مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تبیینی و از لحاظ روش ، پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل زنان مناطق جنوب، شمال و مرکز ساکن در شهر تهران در سال 1394 است. انتخاب نمونه با تلفیق نمونه گیری خوشه ای و طبقه بندی نامتناسب صورت گرفته و 342 نفر با استفاده از پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند. یافته های توصیفی گویای آن است که خوشبختی ذهنی اکثر پاسخگویان در حد متوسط، حمایت اجتماعی اکثر آنان پایین، احساس محرومیت نسبی اکثر آنان متوسط و پایگاه اقتصادی اجتماعی اکثر پاسخگویان متوسط به بالا است. نتایج فرضیه ها نشان می دهد که خوشبختی ذهنی زنان شهر تهران متاثر از سه متغیر احساس محرومیت نسبی، حمایت اجتماعی و پایگاه اقتصادی اجتماعی است. احساس محرومیت نسبی بیشترین تاثیر را بر خوشبختی ذهنی دارد. حمایت اجتماعی دومین متغیر تاثیرگذار بر خوشبختی ذهنی است. نتیجه دیگر آن است که پایگاه اقتصادی اجتماعی به طور غیرمستقیم و از طریق تاثیرگذاری بر احساس محرومیت نسبی بر خوشبختی ذهنی تاثیر می گذارد. اگر ارتقاء پایگاه اقتصادی اجتماعی، منجر به ایجاد احساس مثبت فرد از خویش شود، به گونه ای که هنگام مقایسه خود با دیگران، احساس مطلوب نسبت به خود پیدا کند و فرصت‎های زندگی خویش را غنیمت شمرد، به خوشبختی ذهنی بالاتری نایل می شود.

Keywords:

خوشبختی ذهنی , احساس محرومیت نسبی , حمایت اجتماعی , پایگاه اقتصادی اجتماعی , زنان