توسعه محلی (مشارکت ،توانمند سازی،سرمایه اجتماعی)

اصولا توسعه چه به مفهوم اجتماعی و چه انسانی و چه در معنای فیزیکی و کالبدی در فضا و مکان صورت می گیرد.این فضا از فرد و خانواده شروع می شود و تا سطح بین المللی ادامه می یابد.تمایز و تفکیک این فضاها ازآنجا اهمیت پیدا می کند که هر نوع مداخله یا برنامه ی توسعه نیز در فضاهای مختلف،اشکال و معنای متفاوتی به خود می گیرد و به طوری که از برنامه های توسعه فرد و خانوارنمیتوان انتظارتوسعه منطقه ای و ملی را داشت و بلعکس.تجربه سال ها کاربرد رویکردهای مختلف توسعه نشان داد که بدلیل تنوع جوامع انسانی نمی توان برای همه آنها نسخه واحدی را تجویز نمود.در همین راستا و با ورود دیدگاه های جامعه شناسی به عرصه توسعه به خصوص از دهه 1990،فرضیه های جدیدی برای حل مشکلات محلی نظیر فقر،بیکاری،نابرابری و.. مطرح شد.دراین شرایط ،نظریه های سرمایه اجتماعی ،حاکمیت یاری ،با هدف تقویتنهادهای محلی و توانمند سازی مردم و ایجاد ظرفیت در جهت رونق بخشی به وضعیت اقتصادی و اجتماع محلی و نیل به توسعه مطرح شد.در نگاه جدید مبحث توسعه محلی وارد مباحث توسعه گردید.توسعه محلی در واقع بعنوان بخشی از فضا و نظام توسعه ای مطرح شد که در محدوده جغرافیایی و فضایی مشخص ، رهیافتهای مشارکتی و توانمند سازی جوامع محلی را در اولویت قرار می دهد.در این باره رویکردهای مشارکتی حضور پررنگ تری پیدا کردند.در رویکرد جدید، مشارکت مردم در تصمیم گیری و ورود افراد به عرصه برنامه ریزی به یک اصل مهم تبدیل شد.در این مقاله ،توسعه محلیدر کلیت بیان می شود و در ادامه مهم ترین ابعاد و فاکتورهای دخیل در توسعه محلی که عبارتند از مشارکت،توانمند سازی،سرمایهاجتماعی مطرح شده و مهم ترین اهداف و رویکردهای توسعه محلی که شامل رویکردهای دارایی مبنا و نیازمبنا است بررسی خواهند شد.