معرفت خداوند در اندیشه شیخ مفید و علامه طباطبایی با توجه به دیدگاههای معرفت شناسی آنها

علم و معرفت نزد شیخ مفید، علم به غیر و به نحو گزاره ای و تصدیقی است که، یا از طریق حس و مشاهده حاصل می شود؛ که در این صور، علم ضروری است و یا از طریق استدلال عقلی و اخبار متواتر به دست می آید؛ که در این صورت علم کسبی است .از آن رو که به نظر وی، خداوند را به هیچ معنایی، نمی توان مشاهده کرد؛ معرفت او، یک معرفت صرفا کسبی از طریق استدلال عقلی و اخبار متواتر بوده و عبارت است از: اعتقادات مطابق با واقع و همراه با اطمینان که، مستند به استدلال عقلی و اخبار متواتر و پاسخگوی شبهات مخالفان است.از نظر علامه طباطبایی، معرفت به معنای که ذکر شد،منتفی نیست؛ ام ا معنای کاملی از معرفت محسوب نمی شود. معرفت حقیقی و کامل نسبت به غیر، یک معرفت شهودی از سنخ معرفت نسبت به ذات و حالات خویش است. تفک ر عقلانی؛ تام ل در آیات و روایات؛ پرورش عقل عملی و تزکیه ی نفس، زمینهایی را فراهم می سازد؛ تا خداوند معرفتی شهودی و حضوری به انسان عنایت کند.بر این اساس، علامه طباطبایی بر خلاف شیخ مفید، در تفسیر آیاتی از قرآن کریم که به رویت و لقای پروردگار اشاره دارد، از نوعی مشاهده پروردگار سخن گفته است که، معرفتی حضوری و ضروری محسوب می شود و روایات معصومین (ع) را هم موی د این دیدگاه می داند.

Keywords:

معرفت شناسی , علم , علم حصولی , علم حضوری , معرفت خداوند , علامه طباطبایی , شیخ مفید