تاثیر معماری پایدار و زمینه گرا در ابنیه سنتی (بررسی نمونه موردی : میدان نقش جهان)

در جهان مدرن، اگرچه مدرنیته به همراه خود پیشرفت های تکنولوژیکی، یافته های ارزشمند علمی و دورانی از امید به همراه داشت، اما این فقط یک روی سکه بود، روی دوم آن رنگی تیره داشت . مهم ترین نکته درمعماری جدید استفاده بیش از حد از انرژی های غیر قابل تجدید (فسیلی) است که علت اصلی آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحی اشتباه بنا با استفاده از وسایل گرم کننده و خنک کننده با توجه به شرایط اقلیمی است. در این میان ساختمان ها نقش زیادی در تشدید بحران های زیست محیطی داشتند. در حال حاضر، بی توجهی به بستر در بسیاری از طراحی ها در آموزش معماری در دانشگاه های امروز رایج است، از این رو پرداختن به معماری پایدار در جوامع امروزی نه یک گزینه بلکه ضرورتی اجتناب ناپذیر است. به نظر می رسد یکی از مشکلات امروزی گفتمان معماری پایدار- به ویژه در ایران- انواعی از بی توجهی به مقتضیات و ملاحظات بومی هم در بعد امکانات و هم محدودیتهاست. میدان نقش جهان اصفهان نه تنها در زمره فضاهای شهری به جا مانده از دوران گذشته این شهر است؛ بلکه به نظر می آید به مثابه فضای شهری موفق در سطح کشور زبان زد است، که توانسته با بافت و محیط پیرامون خود، به بهترین نحو مطلوب رابطه برقرار کند و این رابطه را تا امروز حفظ نماید. امروزه نیز با پیشرفت تکنولوژی می توان روش های اجرا شده در قدیم را با نیازها و شرایط روز تطبیق داد و با استفاده بهینه و موثر از انرژی های پاک برای حفظ محیط زیست همت گماشت.

Keywords:

معماری پایدار , مدرنیته , میدان نقش جهان , تکنولوژی , محیط زیست