بررسی مفهوم طراحی حیاط مرکزی درگونه شناسی مجتمع های مسکونی و نقش آن در سلامت و روحی –روانی ساکنین

کالبدی در سرزمین ایران محسوب می گردد و فضایی محصور بر گیاهان، آب و ابنیه در نظام معماری مشخص، با هم تلفیق گردیده و محیطی مطلوب برای یکی از معانی مهم در ارتقاء کیفیت محیط های انسانی، حس تعلق به مکان می باشد. این حس عامل مهمی در شکل گیری پایه های ارتیاطی استفاده کنندگان و محیط دارد و در نهایت منجر به ایجاد محیط های با کیفیت خواهد شد. انسان بیش از 50 درصد وقت خود را در خانه سپری می کند و این محیط می تواند بر سلامت او تاثیر داشته باشد. استفاده از حیاط مرکزی الگوی بسیارکهنی است که در ساخت و ساز مسکن دخیل بوده و فضاهای سکونت با بهره گیری از تدابیر مختلف در اطراف این حیاط ها شکل گرفته اند و علاوه بر ایجاد وحدت بین عناصر، نوعی ارتباط پیمایشی بین آنها ایجاد می کند. اما ساخت خانه با حیاط به دلایلی مثل رویکردهای سود جویانه نسبت به زمین، عدم توجه به معنا وکیفیت فضا و غفلت از تاثیر محیط بر روان آدمی مورد بی توجهی قرارگرفته است. این پژوهش بدنبال بررسی رابطه معماری درشناخت فعالیت های انسانی بوده و در پی یافتن پاسخی مناسب به مفهوم حیاط مرکزی و نقش آن در سلامت روحی و روانی ساکنین دارد. روش تحقیق پیمایش از طریق مشاهده اسنادی و میدانی است. پس از شناسایی مجتمع ها از طریق بررسی عکس هوایی، کلیه مجتمع های واجد شرایط، در مناطق منتخب مورد بازدید میدانی قرار گرفته است. با تطبیق اطلاعات برداشت شده، جدول گونه شناسی مجتمع های مسکونی تهران، بر اساس شکل فضای باز ارایه شده است .

Keywords:

حیاط , معماری مسکن , سلامت روحی و روانی , مجتمع های مسکونی