ارزیابی و رفع عدم تعادل در تخصیص بهینه خدمات عمومی شهری در چهارچوب رهیافت عدالت فضایی نمونه موردی ؛ منطقه 1 شهر تهران بخش رودبار قصران

امروزه در آغاز قرن 12 ، بحران برنامه ریزی و کیفیت زندگی شهری در اکثر نقاط جهان، ابعاد گسترده ای یافته و موجب گردیده وعده آرمانشهر مدنی، تعالی انسان و عدالت فضایی در جوامع سرمایه داری غرب، همچنین وعده های ایدیولوژی وآرمانگرایی کمونیسم مبتنی بر برخورداری یکسان افراد از مواهب رشد و توسعه در کسب جهان مادی و معنوی، در عمل توهمی بیش نباشد. شهرهای امروزی بویژه در کشورهای درحال توسعه، با توجه به رشد جمعیت و شهرنشینی مستمر،بیش از هر دوره دیگری نیازمند توجه به برقراری عدالت فضایی در برخورداری مطلوب از خدمات مختلف شهری می باشند.در این میان، موضوع خدمات رسانی و برخورداری نامناسب و گاه متناقض مناطق مختلف شهرها از خدمات عمومی، با مفهوم عدالت فضایی در تضاد است، بطوری که کاستی های موجود در تامین این خدمات از اساسی ترین چالش هایموجود در شهرهای جهان بویژه شهرهای کشورهای در حال توسعه است. از این رو پژوهش حاضر با توجه به مفهوم عدالت فضایی، کیفیت برخورداری و دسترسی مناسب ساکنین بخش رودبار قصران استان تهران از خدمات عمومی شهری، به بررسی میزان برخورداری محلات 3 گانه این شهر از خدمات مذکور پرداخته است. روش پژوهش در تحقیق حاضر توصیفی-تحلیلی بوده و به منظور جمع آوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای و میدانی و تدوین پرسشنامه بهره گرفته شده است. جهت انجام محاسبات و فرمول نویسی از دو نرم افزارSPSS و EXCELLاستفاده شده است. همچنین جهت سنجش عدالت فضایی در نواحی سهگانه مورد مطالعه از آزمونT تک متغیره استفاده شده است. در این پژوهش تحلیل نظرات شهروندان نشان داد که روند دسترسی به خدمات و تسهیلات شهری در شهر اوشان، فشم، میگون مطلوب نبوده و از اصول عدالت فضایی تبعیت نمیکند و ضرورت دارد که مسیولین و مدیران شهری با برنامهریزی مدون و هدفمند در راستای نیل به برقراری عدالت توزیعی در این شهر تلاش نمایند.

Keywords:

توزیع فضایی , عدالت فضایی , دسترسی , تسهیلات عمومی شهری , بخش رودبار قصران