تهیه کامپوزیت و نانو کامپوزیت پلی آنیلین در محیط آبی غیرآبی با استفاده از پایدار کننده های HPC و PEG

در سال های اخیر گروه جدیدی از پلیمرهای آلی شناخته شدند که از رسانایی الکتریکی قابل توجهی برخوردار هستند. در بین پلیمرهای رسانا پلی آنیلین، به دلیل خواص ویژه و نیز دارا بودن مزایای همچون رسانای نسبتا بالا، خواص اپتیکی جالب، پایداری شیمیایی و حرارتی مناسب، رفتارو قابلیت سنتز الکتروشیمیایی، ارزانی مونومر اولیه و نیز امکان سنتز و فر آوری در محیط های آبی و آلی از شرایط و کارآیی ویژه ای برخوردار شد. البته دو محدودیت عمده و مهم در پلی آنیلین رسانا وجود دارد که عبارت است از فرآیند ناپذیری آن به روش های متداول و خواص مکانیکی ضعیفش، که این محدودیت های می توانند با تهیه ی کامپوزیت ها و کوپلیمرهای آنیلین برطرف شوند. در پژوهش حاضر کامپوزیت و نانوکامپوزیت هایی متفاوت از پلی آنیلین در محیط های آبی و آبی غیرآبی و به روش شیمیایی سنتز شدند. برای بهبود این خواص از تقویت کننده های نانومتری استفاده می گردد که در اینجا نیز از دو ماده ی هیدروکسی سلولز (HPC) و پلی اتیلن گلایکول (PEG) به عنوان پایدار کننده استفاده گردیده است. پس از سنتز، نانوکامپوزیت ها برای بررسی خواص محصولات از قبیل شکل شناختی، اندازه و ساختمان ذرات و نیز ساختمان شیمیایی با استفاده از آژمون های مختلف تصویر برداری میکروسکوپ الکترونی (SEM) و طیف سنجی پرتو فروسرخ (FTIR) مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از SEM و مقایسه تصاویر آن می توان دریافت کننده که نوع پایدار کننده ها بر روی شکل و اندازه ذرات و نیز یکنواختی آن ها تاثیرگذار است. در بررسی طیف های FTIR نیز وجود پایدار کننده های مورد استفاده در ساختار کامپوزیت ها تایید می شود.

Keywords:

پلیمر رسانا , پلی آنیلین , نانو کامپوزیت , مورفولوژی , پایدار کننده