بررسی انطباق مصالح بوم آورد طبیعی با اصول معماری پایدار در سکونتگاه های روستایی اردبیل (مطالعه موردی: روستای نمهیل)

امروزه با تولید مصالح ساختمانی گوناگون و فراهم شدن امکانات جابه جایی و حمل و نقل آنها به روستاها، مصالح بیشتر و متنوع تری برای ساخت سکونتگاه های روستایی در دسترس روستاییان قرار گرفته است. در کنار نکات مثبت و مفید این مسیله یعنی آزادی عمل بیشتر برای طراحی و حضور گزینه های متنوع تر قابل انتخاب، مشکلاتی نیز حاصل شده است، که می توان به عدم سنخیت مصالح انتخابی با شرایط اقلیمی روستا، عدم انطباق مصالح با هویت و فرهنگ روستا، عدم هماهنگی با بافت کالبدی روستا و نبود مهارت کافی معماران محلی و کارگران بومی در استفاده و بکارگیری مصالح جدید و مخاطرات زیست محیطی اشاره کرد، این مشکلات از دیدگاه معماری پایدار قابل قبول نبوده و نیازمند بازبینی می باشد. این شواهد اهمیت شناخت دقیق تر مصالح بوم آورد روستا و ضرورت بکارگیری آن، از دیدگاه پایداری را آشکار می سازد. هدف پژوهش آشکار کردن مصالح بوم آورد طبیعی روستای نمهیل، به عنوان راه حلی منطبق با اصول پایداری می باشد. برای نیل به این هدف با شناخت معماری پایدار، مصالح بوم آورد طبیعی و همچنین تعریف آشنایی با روستای نمهیل از طریق روش توصیفی- تحلیلی به واکاوی معیارهای پایداری و عناصر بدست آمده می پردازد تا بتوان میزان انطباق دو موضوع را سنجید. با توجه به نتایج بدست آمده از این پژوهش می توان اذعان نمود که مصالح بکار رفته در روستای نمهیل، در اکثر تحلیل ها، مطابق با معیارهای اصول معماری پایدار بوده و می تواند جایگزین بسیار مناسبی برای مصالح ساختمانی نوین باشد.

Keywords:

سکونتگاه روستایی , معماری پایدار , مصالح بوم آورد طبیعی , روستای نمهیل