بررسی میزان آسیب پذیری جوامع بر سیر تحول حیاط در معماری ایرانی

همواره در پی تکامل بشر، مسکن نیز از لحاظ کیفی و کمی مسیری تکاملی طی کرده است. متاسفانه دیدگاه غالب درساخت مسکن در ایران توجه به مسایل کمی بوده و عوامل فرهنگی- اجتماعی در آن به فراموشی سپرده شده اند. درگذشته تعاملات اجتماعی افراد درمحل سکونت در میان فضاهای عمومی که بین خانه ها و در هر محله وجود داشته،بوده است. اما در دوران معاصر با وجود ارتباطات عمودی که در مجتمع های مسکونی قرن اخیر بوجود آمده، فقدانفضاهایی که این تعاملات در آن صورت بگیرد کاملا احساس می شود که عدم توجه به این نیاز اساسی انسان یعنی تعاملبا دیگران، علاوه بر ایجاد معماری ناپایدار و غیر بومی می تواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید.شکنندگی و کاهش تاب آوری در نسل های جدید بسیار بیشتر از قبل است و این مسیله مانع می شود که افراد جامعهبتوانند مسایل و مشکلات خود را حل کنند. در این پژوهش بر آنیم که علاوه بر توجه به مفاهیم بنیادین ذکر شده درمورد خانه و ملاحظات فرهنگی معاصر آن، تمرکز بیشتری بر جنبه های اجتماعی خانه و کارکرد آن در سطح جامعهصورت گیرد. در همین راستا با بررسی سیر تحولات و دگرگونی ساختار فضایی بناهای مسکونی و همچنین تعاملاتاجتماعی در محیط های باز فضاهای مسکونی و مطاله ی سیر تحول حیاط در معماری حواهیم پرداخت. آگاهی یافتن ازنیازهای این مطالعه منجبر به راه حلی برای جلوگیری از گسیختگی تعاملات و شکنندگی هرچه بیشتر جامعه و دستیابیبه اصول و معیارهای پایداری اجتماعات با توجه به نیازهای درحال تغییر انسان ، برای دستیابی به عوامل تاثیرگذار دریک مجموعه مسکونی با فضای باز مناسب و سطح تعاملات اجتماعی بالا خواهیم پرداخت. علاوه بر این میتوان با لحاظنمودن پیوست های اجتماعی در تمامی قوانین و طرح ها به شکل قابل توجهی تاب آوری را توسعه داد.

Keywords:

تاب آوری اجتماعی , تحولات مسکن , فضای باز , پایداری اجتماعی , مسکن معاصر , هویت