شاخص سازی مولفه های بومی موثر بر کیفیت محیط شهری در کلانشهرها (نمونه موردی: کلانشهر اهواز)

با توجه به نزول کیفیت محیط های شهری و متعاقبا تنزل کیفیت زندگی، شهرها در مسیر اضمحلال و نابودی قرار گرفته اند. اینموضوع اهمیت رسالت متخصصین و متولیان اداره شهرها را دوچندان می کند که می بایست اقداماتی در جهت بهبود این شرایطانجام دهند. با عنایت به این موضوع، هدف این تحقیق بررسی کیفیت محیط شهری و شاخص سازی مولفه های (معیارها و زیرمعیارها) موثر بر این کیفیت در کلانشهر اهواز می باشد. روش تحقیق تحلیلی-توصیفی با هدف کاربردی است. در این راستا با استفادهاز فرمول کوکران تعداد 384 پرسشنامه بصورت تصادفی در کلانشهر اهواز توزیع گردید. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مطالعاتاسنادی- کتابخانه ای در کنار برداشت های میدانی جهت دستیابی به مولفه های موثر می باشد. نتایج تحقیق حاکی از آن است کهساکنین مولفه های، تسهیلات محله (وجود مناظر طبیعی، وجود مراکز فرهتگی، مسجد، کتابخانه، وجود فضاهای آموزشی، وجودمراکز تجاری و بازارچه درسطح محله)، آلودگی محیط (وضعیت آلودگی پسماندها و فاضلاب شهری، وضعیت آلودگی هوا، وضعیتآلودگی خاک، آب، وضعیت آلودگی بصری و منظر و ...)، دسترسی (دسترسی به محل کار، دسترسی به مراکز درمانی و ...)، معابر وترافیک (امکانات حمل و نقل عمومی (دوچرخه و اتوبوس)، وضعیت معابردر سطح محله و تاثیر فرسودگی بافت و...)، امنیت (میزانجرم و بزهکاری در سطح محله و...)، تسهیلات مسکن (استحکام سازه و..) و اجتماعی بودن (وجود فضای باز در سطح محله برایتعاملات افراد و...)، را به عنوان مهمترین عوامل یاد کرده اند. در نتیجه می توان دریافت که کلانشهر اهواز نه تنها از بعد کالبدی، بلکهاز ابعاد اجتماعی، زیست محیطی و زیرساختی نیز دچار نقصان می باشد بنابراین در برنامه ریزی های می بایست با دیدی کل نگر باموضوع برخورد نمود.

Keywords:

شاخص سازی , بومی گرایی , کیفیت محیط شهری , کلانشهر اهواز