بررسی خصوصیات برنامه ریزی منطقه ای و شهری در مجتمع های خدماتی- رفاهی بین راهی

در عصر حاضر با توجه به توسعه صنعت حمل و نقل به ویژه حمل و نقل جاده ای و گسترش تکنولوژی ساخت وسایل نقلیه وتوسعه و تنوع راه های ارتباطی، سیستم های آزاد راهی و بزرگراهی به عنوان یکی از راهکارهای مهم و اصلی بهینه سازی حمل و نقل مورد توجه قرار گرفته است. به همین ترتیب موضوع ارایه خدمات در طول این راه ها به مسافران و رانندگان دچار دگرگونی اساسی شده و همچنین خدمات مورد نیاز آنان از نظر تنوع، کیفیت و کمیت نیز تغییر نموده است. مجموعه های خدماتی رفاهی یکی از راه های برطرف کردن این نیازها هستند، که هم زمان با رفع این نیازها تاثیرات مثبت بسزایی در صنعت گردشگری داشته و تبعات مثبت آن برای گردشگران، رهگذران و مردم منطقه نیز بسیار محسوس خواهد بود. با توجه به این که در این اماکن کارکردهایی فراتر از تامین خدمات رهگذران جاده ها صورت می گیرد و اهداف دیگری همچون تدایم رشد و توسعه و حفاظت از محیط زیست را نیز دارد، ضروری است که به اصول محتوایی و ابعاد منطقه ای و فرامنطقه ای این مجموعه ها در برنامه ریزی ها توجه کرد. در این پژوهش با نگاهی جامع به برنامه ریزی منطقه ای و فرامنطقه ای به بررسی ابعاد فرهنگیف اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، بازرگانی و زیست محیطی خواهیم پرداخت و نتایج و دست آوردهای این طرح ها را بیان خواهیم داشت.

Keywords:

مجتمع های بین راهی , عناصر خدماتی رفاهی , راه ارتباطی , برنامه ریزی