ارزیابی سازگاری اجتماعی مادران کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و مقایسه آن با سازگاری اجتماعی مادران کودکان عادی

خانواده یک نظام اجتماعی است که اختلال در هر یک از اجزا و اعضاء آن کل نظام را مختل می کند و این نظام مختل شده به نوبه خود اختلالات مربوط به اعضاء را تشدید و مشکلات جدیدی را ایجاد می کند. با این نگرش، معلولیت یکی از فرزندان، بر تمامی خانواده و کارکردهای مختلف آن و بر یکایک اعضاء تاثیرغالبا منفی باقی می گذارد. به عبارت دیگر معلولیت فرزندی در خانواده، مانع از آن می شود که خانوادهبتواند کارکردهای متعارف خود را به نحو مطلوب داشته باشد. هدف از این پژوهش ارزیابی سازگاری اجتماعی مادران کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و مقایسه آن با سازگاری اجتماعی مادرانکودکان عادی در شهر یاسوج می باشد. جامعه مورد نظر در این پژوهش عبارت از مادران کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر مدارس استثنایی شهر یاسوج و مادران کودکان عادی که در مدارس راهنماییمشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل 80 نفر است که 40 مادر دانش آموز عقب مانده ذهنی که درمدارس استثنایی بودند و 40 مادر دانش آموز عادی که در مدارس عادی مشغول به تحصیل بودند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که در ابعاد وظایف روزمره، فعالیت های اجتماعی و فوق برنامه، روابطخویشاوندی، روابط زناشویی، روابط والدینی، روابط خانوادگی، وضعیت اقتصادی نمره سازگاری مادران کودکان عقب مانده ذهنی بیشتر از مادران کودکان عادی بود که این به این معنی بود که مادران کودکان عقب مانده ذهنی از سازگاری کمتری برخوردار بودند.

Keywords:

سازگاری اجتماعی , کودکان عقب مانده ذهنی , آموزش پذیر , کودکان عادی