نقش درخت سرو و معانی نمادین آن در نگاره هایی از شاهنامه تهماسبی

درخت همواره در اعتقادات و فرهنگ های مختلف جایگاه ویژه و ارزش و تقدسی خاص دارد. ایرانیان نیز به درختاناحترام بسیار می گذاشتند. از جمله درختانی که نزد مردم ایران دارای مفاهیم رمزی و نمادین و دارای قدرت اساطیریبوده، سرو است که همواره مورد توجه شاعران و ادیبان در دوره های مختلف به ویژه سده های چهارم و پنجم هجریقرار داشته است. حکیم ابوالقاسم فردوسی از شاعرانی است که از تمامی گیاهان به ویژه سرو و مفاهیم نمادین آناستفاده کرده، با توجه به انواع گوناگونش صفات بسیاری را منتسب به آن دانسته و با بهره جستن از آن توصیفات دلانگیزی از طبیعت و انسان ها داشته است. شاهنامه تهماسبی به عنوان یک شاهکار هنر نگارگری همین مفاهیم نمادینو رمزگونه را در نگاره های خویش به تصویر کشیده است. تاکنون هیچ پژوهش مستقلی درباره بررسی نقش درخت سرودر نگاره های این شاهنامه انجام نگرفته است. بررسی و تحلیل دقیق نگاره های این شاهنامه نیازمند نمادشناسی گیاهانو به ویژه درخت سرو در آنهاست. نوشتار حاضر پاسخی است به این سوالات : آیا درخت سرو در این نگاره ها نقش تعیینکننده ای دارد و نیز میزان ارتباط این عنصر با دیگر عناصر تصویر تا چه حد است فرضیه حاکی از آن است که سروهم از لحاظ بصری و هم نمادین نقش موثری در تصویر دارد و میزان ارتباطش با پهلوانان و و شخصیت های برجستهنگاره بسیار زیاد است. روش تحقیق به شیوه تحلیلی و توصیف تعدادی از مهم ترین نگاره های این شاهنامه با استناد بهمتون نمادشناسی و منابع دیگر است. نتایج پژوهش نشان میدهد که نگارگر ایرانی با توجه به نمادهای طبیعت با به کاربردن نمادهای دیگر از جمله آب، کوه، سنگ و درختان دیگر در کنار سرو معانی و مفاهیم نمادین آن و نیز ارتباط او باقهرمانان و شخصیت های نگاره اش را پررنگ تر و زیباتر جلوه داده است. همچنین در این نگاره ها سرو نماد نامیرایی،مردان بزرگ، جاودانگی، عظمت، نیکی، آزادی و آزادگی است.

Keywords:

شاهنامه , نگارگری , درخت سرو , نماد