بررسی میزان رضایت در فضاهای باز مجتمع های مسکونی با تاکید بر منطق فازی نمونه موردی ( بررسی سه مجتمع مسکونی ابریشم، دراک، گلدشت معالی آباد شیراز )

مجتمع های مسکونی به عنوان پیچیده ترین و اساسی ترین عملکرد در عرصه معماری قرن بیستم به ˓ حساب آمده و می توانند تاثیرات بسیار زیادی بر رفتار ساکنین و روابط آنها در پی داشته باشند، در این رابطه بررسی میزان رضایت از فضاهای مختلف یک مجتمع و تاثیر آن بر روابط افراد، مد نظر قرار گرفته است که به نوعی جزو تحقیقات توسعه های کاربردی بوده است. احساس رضایت از یک محیط می تواند سبب تاثیرات مثبت محیط در روند روابطی که در آن محیط در حال شکل گیری و انجام است، گردد. به منظور خلق فضاهای کارآمدتر و ارتقای سطح کیفی فضای باز مسکونی، این پژوهش درصدد کشف عوامل موثر در رضایت ساکنان از فضای باز محیط مسکونی است. بنابراین پژوهش بنا دارد با استفاده از سیستم فازی مدلی را ارایه نماید که براساس آن بتوان آستانه رضایتمندی افراد از فضای باز مسکونی خود را با تکنیک وزن دهی به هر کدام از متغیر های نامبرده استخراج نماید. در این راستا الگوی چهاربعدی فضایی، اجتماعی، مدیریتی و عملکردی به عنوان یکی از موثرترین معیارها، جهت برآورد رضایت افراد استخراج گردیده است. جهت ارزیابی الگوی نظری، سه مجتمع دراک, ابریشم, گلدشت معالی آباد از میان مجتمع های شهر شیراز انتخاب گردیده و پرسشنامه های مناسب درآنها توزیع شده است. نتایج پژوهش به صورت میانگین های فازی حاکی از آن است که ویژگی فضایی بیشترین تاثیر را در رضایت ساکنان از فضای باز مجتمع های مسکونی دارد و کمترین معیار موثر بر رضایت کاربران ویژگی عملکردی می باشد.

Keywords:

رضایتمندی , منطق فازی , فضای باز مسکونی ,