بازشناسی عوامل موثر بر افزایش خلاقیت کودکان در طراحی فضای آموزشی

فضا در کیفیت آموزش و پرورش و بروز خلاقیت نقش بسیار مهمی ایفا می کند. فضاهای مربتط با فعالیت کودکان باید دارای شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیکی، ذهنی، عاطفی و اجتماعی آنان باشد. تحقق این امر از طریق به کارگیری المان های طراحی معماری ای که منطبق با شرایط جسمی و روانی کودک باشد، امکان پذیر است. معماران باید در طراحی ساختمان هایی که برای کودکان طراحی می کنند باید فضایی برای انواع فعالیت های مناسب سن کودکان در نظر گیرند. همچنین نمی توان از تاثیر فضاهای باز و عناصر طبیعی که در رشد خلاقیت کودکان موثراند بی توجه بود. فضاهای باز، به صورت سر باز و سر پوشیده کودکان را تشویق می کند در حین بازی به تجربه مستقیم، مشاهده و تفکر بپردازند. اما ساخت و سازهای معماری مختص به این امر در کشور ما بسیار کمرنگ است. واقعیت امر این است که فضاهای مختلف آموزش کودکان ما بیشتر باعث از بین رفتن خلاقیت آن ها می شود. در کشور ما وجود فضاهای کوچک، شلوغ و بی رنگ، مانع ذوق و شوق و شکوفایی و قدرت تاثیر گذار در کودکان شده است. در این مقاله تلاش می گردد تا با استفاده از روش تحقیق-توصیفی و بهره گیری از یافته های روانشناسی و رفتار کودکان، و بررسی نمونه های مشابه فضای کودک، ویژگی های کالبدی و مبانی نظری طراحی مرکز رشدی با رویکرد بازیگونه و هدف رشد استعداد و خلاقیت تبیین گردد. وجود فضای کودک با رویکرد خلق بازیگونه، فضایی است که کودک در آن قادر به پاسخگویی به نیازهایش است.

Keywords:

رشد خلاقیت , فضای یازی , کودکان , طراحی مهدکودک , فضای آموزشی