مطالعه چسبندگی بتن خود متراکم به بتن قدیم

برای اینکه یک لایه تعمیری اعمال شده به سطح بتن قدیم عملکرد مرکب موفقی با بتن قدیم داشته باشد، وجود چسبندگی کافی بین بتن قدیم ولایه تعمیری امری الزامی است. از جمله عوامل موثر بر میزان چسبندگی لایه تعمیری، میزان فشردگی لایه تعمیری می باشد، چون با فشردگی بیشتر، امکان تماس ذرات تشکیل دهنده لایه تعمیری با سطوح بیشتری از خلل و فرج موجود در سطح بتن قدیم نه تنها سطح تماس بین لایه تعمیری و بتن قدیم را افزایشمی دهد بلکه بدلیل نفوذ بیشتر لایه تعمیری درخلل و فرج سطح قدیم، قفل و بست مکانیکی بین آ ن دو نیز افزایشمی یابد. لذا با توجه به اینکه ضخامت و حجم بتن لایه تعمیری از یکسو و شیوه رایج اعمال آن در اکثر موارد از سوی دیگر، ایجاد فشردگی لازم را با مشکلات همراه می سازد که در نتیجه میزان چسبندگی بین لایه تعمیری و بتن قدیم کاهشمی یابد، انتخاب بتن خود متراکم بعنوان بتن تعمیری میتواند از اهمیت بسزائی برخوردار باشد. در این مقاله میزان چسبندگی بین بتن خود متراکم و بستر بتنی قدیمی که با بکار گیری روش "انتقال اصطکاک" صورت گرفته است ارائه گردیده است که با عنایت به برشی بودن طبیعت این اندازه گیریها و اینکه اغلب در کارهای اجرائی، تنشهای برشی حاصل ازانبساط و انقباض عامل شکست چسبندگی مذکور می باشد، این نتایج می تواند در انتخاب بهینه بتن خود متراکم برای مصرف در تعمیر سازه های بتنی، مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

بتن خود متراکم , تعمیرات بتنی , چسبندگی لایه تعمیری , انتقال اصطکاک