نقش مجموعه های آرامگاهی ایران به عنوان فضاهای شهری بررسی موردی آرامگاه دانیال نبی در شوش

شکل گیری و گسترش مجموعههای آرامگاهی در ایران در مقابل سایر نقاط خاورمیانه و جهان پدیده قابل مطالعه ای است و شاید بتوان گفت که تا به امروز کمتر به آن توجه شده است. خوانش معمارانه و بررسی تاریخی پیدایش این نوع از مجموعههای شهری در شهرهایی چون تربت جام، بسطام، ماهان و اردبیل ما را به سمت شناخت اصولی هدایت میکنند که باعث ایجاد نوعی یکپارچگی میان بخشهای مختلف مجموعه از یک طرف و میان کل مجموعه و فضاهای شهری در ارتباط با آن از طرف دیگر میشود. تعریف ایناصول، در نهایت شناخت راهکارهای معماری و شهرسازی متناسب در برخورد با بافتهای شامل این نوع از آثار تاریخی را ممکن می نماید. موضوعی که با توجه به تعداد و تنوع آرامگاههای موجود در ایران و بناهای وابسته به آنها روز به روز اهمیت بیشتری مییابد. بازخوانی نوع و کیفیت عملکرد این مجموعهها به عنوان فضاهای شهری پرجنبوجوش در گذشته، غیاب نگاه تحلیلگر را در این گونه بسترها و در مورد خرابیها و ساخت و سازهای جدید اطراف برخی آرامگاهها روشن میسازد که بهترین نمونه آن در شهرشوش دانیال، در محدوده اطراف حرم دانیال نبی در جریان است.

Keywords:

مجموعههای آرامگاهی , فضای شهری , بافت تاریخی , شوش دانیال