مروری بر ضرورت تشکیل تعاونی آببران در راستای مدیریت پایدار آب کشاورزی

کمبود آب یکی از بزرگترین چالش های قرن حاضر است و نکته مهم آن است که آب در تولید محصولات کشاورزی و تحقق توسعه روستایی بمنظور بهبود امنیت غذایی و فقر زدایی نقش اساسی دارد. با توجه به اینکه پراکنش بارندگی سالیانه از لحاظ زمان و مکان در ایران نامناسب می باشد و راندمان آبیاری هم در کشاورزی پایین است، آب به عنوان محدود کننده ترین عامل تولیدی در کشاورزی مطرح می باشد. این محدودیت منابع آب موجب شده است تا بهره برداری از آن در طول تاریخ بصورت نظام مند و در چارچوب ضوابط و معیارهای حساب شده انجام گیرد به همین دلیل از گذشته تا اکنون بندها، سدهای کوچک و بزرگ برای استفاده از جریان های سطحی، قناتها و چاهها جهت بهره برداری از منابع آبهای زیر زمینی بوجود آمده اند، به طور کلی می توان گفت نظام بهره برداری از آب در ایران یک امر تاریخی، اجتماعی و فرهنگی است. با توجه به بروز و ظهور اشکال جدیدی از سازه های ذخیره سازی، انتقال و توزیع آب، ضرورت دارد. در این راستا اکنون به طور وسیعی مدیریت مشارکتی آبیاری به عنوان راهکاری جدید و توانمند برای تقویت پایداری در مدیریت مصرف آب کشاورزی معرفی محسوب می شود که هدف آن درگیری کشاورزان برای بهبود کارایی و اثر بخشی آبیاری است. لذا ارتقاء سطح دانش، نگرش و مهارت کشاورزان در زمینه چگونگی و نحوه انجام مدیریت آب کشاورزی از طریق تعاونیهای آب بران می تواند یکی از راهکارهای عمده برای مشارکت کشاورزان در غلبه بر مشکل کم آبی و رسیدن به اهداف مدیریت آب کشاورزی محسوب شود.

Keywords:

تعاونی آببران , مدیریت مشارکتی آبیاری , پایداری