پایدارسازی فضای معماری و شهری به منظور توسعه پایگاه اجتماعی افراد کم توان حرکتی

معلولین در هر جامعه وجود دارند و جزیی از آن جامعهاند. آنان فرزندان، خواهران، برادران و پدر و مادر افراد جامعهاند که دچار نقص جسمانی یا ذهنی شدهاند. انسان معلول تمام نیازها و امیدهای یک فرد عادی را دارد و میخواهد کارکند و مایحتاج زندگیش را برآورده سازد. معلول به شدتخواهان استقلال است و هیچگاه دوست ندارد دیگران با او رفتاری ترحمآمیز داشته باشند قانون اساسی که درواقع قرارداد اجتماعی بین حکومت و شهروندان ایرانی است )شهروند به هر فردی که در جامعه از نیازها و امکانات بهرهمند میشود و همچنین به علت زندگی در این فضا از حق وحقوقی برخوردار میشود میگویند( برای کار و شغل اهمیت خاصی قایل است. به نظر میرسد جامعه امروز همه افراد را در خود جای نمیدهد و فضاهای شهری معاصر فقط برای قشر خاصی طراحی شده اند. حضور تمامی افراد سالم یا کمتوان حرکتی در سطح شهر، از اهمیت بالاییبرخوردار است؛ چرا که شهر نباید تنها محل سکنی گزیدن دستهی خاصی از افراد باشد و باید دربرگیرنده همه روحیات، افکار، آداب و رسوم، اعتقادات و احساسات تمامی افراد باشد. جامعهی هدف این پژوهش، افرادی هستند که برای تردد در فضای شهری از صندلی چرخدار و یا کالسکهاستفاده میکنند که به آنها عبارت افراد کمتوان حرکتی اطلاق میگردد. در صورت عدم حضور این افراد در جامعه، علاوه بر آسیبپذیری آنها، والدین و همراهان آنها نیز برای مدت زمان طولانی از شرکت در فعالیتهای دسته جمعی و به عبارتی از حیات اجتماعی محروم هستند. دررابطهای که این افراد با شهر دارند، میتوان بیان داشت که شهر دچار معلولیت ارتباطی است، چرا که عدم طراحی مناسب سبب ایجاد این امر گشته است. نتایج این پژوهش نشان میدهد که عدم حضور افراد کمتوان حرکتی و همراهان آنها در جامعه، میتواند پایداری اجتماعی را دستخوش تغییر گرداند.

Keywords:

پایداری , پایداری اجتماعی , معلول , کم توان حرکتی , شهر