چشم انداز مدیریت بحران و مدیریت شهری در ایران با تاکید بر توسعه پایدار شهری abstract
یکی از موضوعهایی که بیشتر شهرهای جهان با آن دست به گریبانند، سوانح طبیعی است. سوانح طبیعی که اغلب خاموش و در عین حال بالقوه مستعد ایجاد آسیب هستند، در این میان کشور ایران از کشورهای حادثه خیز بوده چنانکه در چند دهه قبل )زلزله بویین زهرا 1342 تا
زلزله آذربایجان 1391 ( به موجب وقوع ایندست حوادث متحمل خسارات )جانی و مالی( وسیعی شده است. ساختار
مدیریت شهری نیز در ایران به منظور گذر از نظام متمرکز و حرکت به سمت نظام غیر متمرکز و بیرون رفت از چالشها رخ داده، لاجرم باید ایجاد تحول در نظام برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری را بعنوان یک راه حل اساسی پذیرا باشد .این امر یک انتخاب نیست بلکه یک ضرورت انکار ناپذیر تلقی می گردد . چرا که در شرایط فعلی این ساختار علیرغم سعی و تلاش فروان در ایجاد ارتباط و تعامل میان سه عامل اصلی شکل گیری شهر انسان ، فضا و محیط عاجز از پاسخگویی وحل مشکلات رو به تزاید اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی شهرها به ویژه در شهرهای بزرگ کشور بوده و شیوه های کنونی برنامه ریزی ومدیریت توسعه شهری نه تنها در مواجه با این معضلات، ضعیف و ناکارآمد جلوه می نماید بلکه موجب تشدید اوضاع و بحرانی نمودن آن به خصوص ازطریق ایجاد تمرکز و دفع نظام مشارکتی می باشد. این مقاله در پی بررسی و تحلیل ابعاد
پیشگیری نظام
مدیریت بحران و
مدیریت شهری در ایران با بهره گیری از قوانین مورد عمل و چشم انداز آتی آن با استناد بهرویکرد دولت می باشد و در ادامه باتوجه به سلسله مباحث و موضوعات پیرامون
توسعه پایدار شهری، افق آتی
مدیریت بحران وشهری با رویکرد
توسعه پایدار تحلیل و ارزیابی گردیده است و نتایج حاصله را به صورت تحلیلی و توصیفی و بر اساس رویکرد
توسعه پایدار شهری بیان میکند.