بررسی تطبیقی ماده ی واحده ی قانون احترام به شهروندی ایران و پاکستان

افراد هر جامعه یا به گفته ای شهروندان هر حکومت، فارغ از هرگونه تفاوت، دارای حقوقی هستند. حقوق شهروندی مجموعه امتیازها و اختیارهایی است که برحقوق شهروندی نام عضویت یک فرد در جامعه سیاسی دلالت می کند و تحقق آن مستلزم برخورداری از حق احترام برابر، آزادی، امنیت، آسایش، آگاهی و حق پیشرفت است. از آنجاکه قانون اساسی ، شیوه اعمال حاکمیت، شکل حکومت و رژیم سیاسی، اختیارها و عملکرد قوای مربوط به حکومت ، حقوق مهم و اساسی مردم و نیز، مشارکت شهروندان در اعمال قدرت را از طریق حق رای یا گزینش آزادانه نمایندگان معین می کند، عالی ترین قانون هرکشور نیز به شمار می رود که گذشته از آثار حقوقی، آثار فرا حقوقی نیز بر شهروندان خود دارد. از این رو، قلمرو مفهومی وکارکردی اصول قانون اساسی، می تواند موجب تدوام، ثبات و بقای یک جامعه سیاسی شده و نقش مهمی در ایجاد وحدت ملی ایفا کند که یکی از مهم ترین اهداف حکومتها به شمارمی رود. مقاله حاضر به روش توصیفی تحلیلی، به شیوه تطبیقی انجام شده است و هدف، پاسخ به این پرسش است که چگونه اصول مربوط به حقوق شهروندی مندرج در قانون اساسی کشورهای ایران و پاکستان، می تواند بر وحدت ملی آنها تاثیر گذارد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در حقوق شهروندی سه گانه مندرج در قانون اساسی ایران ، نقش دین و مذهب متغیر تعیین کننده ای در حفظ وحدت ملی، ب هویژه وحدت دینی دارد؛ درحالی که این متغیر در حقوق شهروندی در جشده در قانون اساسی پاکستان، در کنار اعطای حق آزادی به همگان )اعم از قومی، مذهبی، فرقه ای و حزبی در انجام اعمال و شعایر خود(، موجب شکاف و برخورد میان اقشار گوناگون جامعه شده و به جای وحدت ملی، از قابلیت ایجاد انشقاق ملی برخوردار است.