جایگاه معماری پایدار در رابطه با معماری بومی متناسب با اقلیم روستایی

بحران انرژی و در ادامه آن مشکلات زیست محیطی در دهه هفتاد میلادی بر بسیاری از فعالیتهای انسانی، سایه افکنده، باعث شد حوزه طراحی معماری به عنوان یکی از عوامل موثر در مصرف بالای انرژی با چالشی تفکر برانگیز روبرو گردد، از این رو مسیله حفظ محیط زیست، نیاز نسل های آینده و بهره گیری از انرژی های رایگان، مفهوم جدیدی را با عنوان پایداری در همه علوم، وارد نمود. توسعه پایدار از مباحث اساسی و تعیین کننده در طراحی معماری می باشد، چرا که موضوع توسعه پایدار، صرفه جویی در مصرف انرژی، خصوصا انرژی های فسیلی و تجدیدناپذیر بوده و لذا طراحی بومی با در نظر گرفتن فاکتور های مربوط به اقلیم بناها و کالبد شهرها و روستاها نقش بسزا و تعیین کننده ای درکاهش مصرف سوخت و در نتیجه حفظ آن برای نسل های آینده خواهد داشت. حال پرسش اساسی که در اینجا مطرح می گردد اینکه، توسعه پایدار چگونه می تواند بر معماری بومی تاثیرگذار باشد و فاکتورهای اقلیمی چه دخالتی در توسعه پایدار مناطق روستایی کشور دارند فرض بر این است که فاکتور های اقلیمی و معماری بومی مناطق روستایی بر یکدیگر تاثیرگذاز بوده و روستاها جهت حفظ بقاء خود، رفاه حال ساکنان و جلوگیری از مهاجرت آنها به مناطق شهری، نیازمند معماری پایدار باشد. در این پژوهش مولفه های موثر بر معماری پایدار مناطق روستایی مورد بررسی قرار گرفته، راه حل های مفید و ارزشمندی در جهت راه گشایی طراحی های جدید روستایی، پایین آوردن هزینه های انرژی، رعایت اصول معماری پایدار، همچنین کمک به اجرای هرچه بهتر مبحث 19 مقررات ملی ساختمان در این مناطق، ارایه می گردد. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی تحلیلی دارد. هدف از این پژوهش بررسی رابطه میان توسعه پایدار و معماری بومی روستایی، و پرداختن به مقوله های معماری اقلیمی، نقش اقلیم در توسعه پایدار با استفاده از مصالح بومی و ویژگی های آن، است. نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری پایدار در رابطه با معماری بومی روستا های کشور منجر می شود.

Keywords:

پایداری , اقلیم , معماری , بوم گرایی , طراحی شهری , معماری روستایی