تاثیرمتقابل فضای باز محیط آموزشی بررفتار و یادگیری کودکان ازنظرعلم روانشناسی

محیط های آموزشی بیشترین اثر و نقش را بر ذهنیت و تمدن سازی جوامع بر عهده دارند. لازمه اصلاح کالبد اموزش و پرورش،ایجاد فضاهای مرتبط با فعالیت دانش اموزان است، فضاهای که دارای شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیکی ذهنی، عاطفیو اجتماعی کودکان می باشد. حیاط باز مدارس عرصه تعاملات و روابط قوی احساسی و ادراکی دانش آموزان تلقی می شود. درمدارس کنونی ایران، تمام توجهات برنامه ریزان و طراحان معطوف به فضاهای درونی است و هیچگونه برنامه آموزشی مستقلیبرای حیاط مدارس و برنامه ریزی برای طراحی و کیفیت بخشی به فضاهای باز صورت نگرفته است، لذا این بسترفاقد انسجام وهویت لازم بوده و به ارضای کامل نیازهای آموزشی، بازی و استراحت، یادگیری و خلاقیت دانش آموزان نمی انجامد؛ بنابراینهدف از پژوهش حاضر ارتقا کیفی فضاهای باز مدارس و بسترسازی آن جهت شکوفاسازی خلاقیت و نشاط سازی و سرزندگی آنبرای کودکان می باشد. چرا که قرار دادن کودک در محیطی سالم برای تعلیم و تربیت، بازی و ورزش و معاشرت و رشد حقاوست. اگر کودکان مجبور باشند در فضایی اموزش ببیند که حس جستجوگری شان را نابود کند و مانع رشد و خلاقیت آنهاگردد، تلاش برای ارتقا کیفیت یادگیری، بی ارزش خواهد بود. جهت دستیابی به هدف مورد نظر این مقاله درصدد پاسخ گویی بهسوالات زیر می باشد:نقش متقابل فضای باز در محیط های آموزشی در ادراکات و رفتارهای کودکان چیست چکونه می توان ازفضاهای باز در فرایند در فرایند شکوفاسازی خلاقیت در کودکان بهره گرفت نتایج پژوهش حاکی از ان است که طراحی مناسبمحوطه مدارس می تواند در ایجاد محیطی جذاب و با نشاط در راستای افزلیش یادگیری و شکل گیری رفتارمناسب موثر واقع شود.

Keywords:

فضای باز , کودکان , , محیط اموزشی , رفتار