بررسی رابطه بین زبانشناسی و حقوق و عناصر ساختاری زبانشناسی حقوقی

زبان و گفتار در معنای اخص خود یعنی گفتار شفاهی و در معنای اعم خود به معنی انتقال معنا از طریق می باشد که در دادگاه ها برای کشف جرم و پیگیری مجرم از زبان به کرات مورد استفاده قرار می گیرد.نیاز به فهم معنا و تجزیه و تحلیل اقاریر متهمان، فهم متون وکلا و قضات، آواشناسی شهادت شهود موجب گشت تا علم زبان شناسی حقوقی بوجود آید. می توان زبان شناسیحقوقی را مولود احساس نیاز به فهم معنا در گفتار و نوشتار دانست. زبان شناسی حقوقی را می توان به عنوان شاخهای میان رشتهای از زبانشناسی و حقوق دانست که با اهداف حقوقی موجود درنظام قضایی همراستا شده است و بر تمام شاخه های زبا نشناسی از جمله آواشناسی، معنا شناسی، گفتمان و ...تاکید می کند. مهارتهای زبان شناسان در حوزههای مختلف همچون تحلیل گفتمان و منظور شناسی، آواشناسی و گویش شناسی میتواند بسیار مفید و راهگشا باشد. در کشورهای پیشرفته زبان شناسان حقوقی با نگاه متفاوت به معنا و گفتار به عنوان کارشناس مورد توجه قرارمیگیرند و در بسیاری از موارد در دادگاه ها حاضر می شوند تا در حل مسایل حقوقی به قضات یاری رسانی کنند. در این نوشتار در ابتدا ضرورت وجود زبان شناسی حقوق و پیشینه آن بررسی گشته و فواید استفاده از آن بررسی گشته است. همچنین برخی راهکارهای زبانشناسی در جوامع پیشرفته که میتوان در حقوق مدون ایران مورد توجه قرار گیرد نیز بررسی شده است

Keywords:

زبانشناسی , حقوق , زبانشناسی حقوقی , آواشناسی حقوقی , زبانشناسی کاربردی