مدلسازی و پهنه بندی خطرپذیری زلزله با استفاده از تکنیک های تحلیل فضایی (مطالعه موردی شهر ابرکوه)

یکی از موضوعاتی که بیشتر شهرهای جهان دست به گریبانند، سوانح طبیعی است. با توجه به ماهیت غیر مترقبه بودن غالب حوادث طبیعی و لزوم اتخاذ تصمیم های سریع و صحیح و اجرای عملیات مبانی نظری و بنیادی، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به وجود آورده است. این دانش به مجموعه فعالیت هایی اطلاق می شود که قبل، بعد و هنگام وقوع بحران جهتکاهش اثرات خطر انجام می گیرد. ضرورت کاهش خطرپذیری شهرها در برابر سوانح طبیعی از جمله زلزله، به عنوان یکی از اهداف اصلی برنامه ریزی و طراحی شهری محسوب میگردد. با توجه به اینکه اصلی ترین نیاز آسیب دیدگان ناشی از زلزله داشتن یک سرپناه می باشد، ونمی توان بعد از وقوع زلزله، سریعا مکانهای مناسب برای آسیب دیدگان زلزله راتهیه دید، بایدقبل ازوقوع چنین بحرانهایی، مکان های مناسب از نظر(دسترسی به کاربریهای شهری، داشتن امنیت، دوری از مناطق مخاطره خیز و ...) برای آسیب دیدگان زلزله رافراهم کرد. لذا اولین گام، شناسایی میزان خطرپذیری مناطق شهری در برابر زلزله میباشد. از این رو، این پژوهش با هدف شناسایی مناطق خطرپذیر شهرستان بافق در برابر زلزله و در راستای مدیریت بحران انجام شده است. از این رو در این پژوهش با استفاده از شاخص هایی چون (خطوط انتقال برق، جایگاه های بنزین و گاز، خطوط تغذیه گاز، پست برق و بافت تاریخی) با استفاده از مدل شبکه عصبی خطرپذیری زلزله شهر ابرکوه ارزیابی گردید.

Keywords:

مدیریت بحران , خطر پذیری , زلزله