بررسی صادرات غیر نفتی جمهوری اسلامی ایران به جمهوری خلق چین

مروری بر تاریخ سیاستگذاری توسعه اقتصادی کشور نشان می دهد که هیچگونه نگرش علمی، دراز مدت و مبتنی برحقایق اقتصادی در طول تاریخ تصمیم گیری های تجاری ایران حاکم نبوده است . بخش صادرات غیرنفتی ، تقریباهمیشه جزء پس ماند تجارت خارجی را تشکیل داده و به لحاظ تسلط عامل نفت که بیش از هشتاد درصد عرضه ارز راتامین کرده ، تنها به طور مقطعی و با سیاستگذاری هایی که بیشتر جنبه شعارگونه دارد مورد حمایت قرار گرفته و بهدلیل نوسان شدید قوانین و مقررات ناظر بر این حیطه نه چندان امن به لحاظ حقوقی و قانونی ، امکان ایجاد تحولساختاری (که در کشورهای مشابه اتفاق افتاده است) پدید نیامده است بطوری که الگو و ترکیب صادرات و بازارهای آندر طی زمان ، تغییر شایسته ای نداشته است. در حال حاضر قسمت عمده صادرات ایران به چین را نفت تشکیل میدهد لازم است در موافقتنامه های بازرگانی بر لزوم گسترش واردات چین از ایران بر اساس کالاهای غیرنفتی تاکیدبیشتری صورت گیرد که همواره این کار نیز انجام می گیرد از آنجا که چین بازار نسبتا جدید و ناشناخته ای برای ایرانمحسوب می شود اعزام رایزن بازرگانی برای شناخت فرصتهای تجاری و شناسایی نیازها و سلیقه های مصرفی در آنبازار ضرورت دارد .اعزام هیات های بازرگانی به چین و مطالعه بازار بطور حضوری و آشنا شدن با سبک مصرف و تقاضایمصرفی در آن بازار و نیز انجام فعالیت های بازار یابی و تبلیغاتی در آن بازار برای آشنا سازی مصرف کنندگان با کالاهایایرانی گام مثبتی در راه یابی به آن بازار می تواند باشد.

Keywords:

صادرات , صادرات غیرنفتی , چین , واردات , رشد اقتصادی , تجارت بین الملل