ارایه الگوی مسکن پایدار در بافت قدیم شهر سمنان (نمونه موردی محله کوشمغان)

فرسودگی بافت یکی از مهمترین مسایل مربوط به فضاهای شهری است که باعث مشکلاتی از قبیل بی سازمانی، عدم تعادل، عدم تناسب آن میشود. بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری، بخش اعظمی از سطح شهرهای کشور را تشکیل می دهند.که یکی از معضلات این بافت ها مرمتناصحیح و یا ساخت و ساز ناهمگونی است که به سرعت صورت میگیرد و شکل گیری مساکن را از سنتی به ظاهرا مدرن که چندان با محیططبیعی، شرایط فرهنگی، اجتماعی و نوع الگوهای معماری قدیمی و ایرانی سازگار نیست تغییر می دهد.این پژوهش سعی دارد تا با شناخت کالبدی، عملکردی و فضایی الگوی سکونت فعلی در بافت قدیمی محله کوشمغان و باز تعریف و ارایه الگوهایجدید و لحاظ نیاز های انسان ، پاسخی را برای مطلوب سازی فرآیند در آن محله ارایه کند. پژوهش از نوع کاربردی و با روش توصیفی-تحلیلیمی باشد ابتدا مفاهیمی مرتبط با موضوع مورد بررسی در این پژوهش مطرح شده، سپس به بررسی مشکلات و معضلات ساکنین با استفاده ازروش میدانی پرداخته شده است و در مرحله بعدی، با تحلیل سه خانه نمونه با قدمت در حدود سه دهه مختلف و مشخص شدن نقاط قوت وضعف آنها و کمبودهای موجود شناسایی شده و به دنبال آن با عنایت به مشکلات به دست آمده از تجزیه و تحلیل در مرحله آخرپیشنهاداتی برای بهبود کیفیت و ایجاد مسکن پایدار ارایه شده است.

Keywords:

الگوی سکونت , بافت فرسوده , معماری پایدار , محله کوشمغان