با توجه به پیشرفت روزافزون تکنولوژی در تمام موارد مرتبط با ساخت و ساز ساختمان ها و رشد چشم گیر انواع مصالح، وسایل ساخت و ساز و ...متاسفانه تغییراتی در بالاتر رفتن حال و هوا و کیفیت فضایی در
معماری بومی وجود ندارد؛ به گونه ای که فضاهای معماری امروزی به فضاهای تک بعدی و کم معنی تبدیل شده است. نیاز انسان به مسکن یکی از نیازهای وی در طول تاریخ بشری است که امروزه با رشد جمعیت نیاز به مسکن بیش از پیش احساس می شود. یکی از مسیله های مهم مسکن مسیله کیفیت فضایی است. آنچه امروزه مسیله
معماری بومی به ویژه مساکن ماست این ا ست که از بوم خود جدا شده و جایگاه
معماری بومی در آن ها مشخص نمی باشد. با دقت در مسکن سنتی ایرانی که بر اساس تکنولوژی بومی شکل گرفته است به این موضوع پی می بریم که می توان با استفاده از تکنولوژی بومی در تمام نقاط خانه، حال و هوا و کیفیت های متفاوتی را بسته به کاربرد آن فضا به وجود آورد. بنابراین با رجوع به تکنیک ها و روش های ساخت که از توجه به جزییات، مصالح و همچنین هم نشینی آنها و ترکیب مناسب اجزاء به دست می آید می توان به سمت کیفیت مطلوب در
معماری بومی پیش رفت. بدین منظور در این مقاله به بررسی حقوق معماری و شیوه های فرآیند
طراحی معماری بومی با یک مطالعه موردی سعی بر آن دارد تا رویکرد به
معماری بومی را به صورت نمونه موردی
کاخ دوره قاجار مورد بررسی قرار دهد.