در حال حاضر، توسعه پایدار یکی از رویکردهای غالب معماری معاصر جهان به شمار می آید و تلاش های فراوانیبرای تبیین و تدقیق ابعاد مختلف آن به عمل آمده است. برخلاف این اندیشه که قدمتی چند دهه اخیر است، بوم گرایییکی از اندیشه های کهن به کار رفته در معماری محسوب می شود. تامل اولیه در مفاهیم و مصادیق بوم گرایی موید آن بودهکه بوم گرایی بر حفظ ارزش های بومی اصرار داشته، در حالیکه پایداری به دنبال حفظ منابع اولیه برای نسل آتی،راهکارهای متعددی را به خدمت گرفته است. علیرغم تفاوت فاحش در قدمت این اندیشه ها و نیز تفاوت خواستگاه ها وزمینه های حیات آنها، می توان قرابتی نزدیک میان این دو اندیشه برقرار ساخت. مقاله حاضر درصد بوده تا قرابت های ایندو اندیشه را کشف نموده و پاسخی مناسب برای چگونگی ارتباط این دو گونه معماری ارایه نماید. روش تحقیق در اینمقاله توصیفی تحلیلی برپایه استدلال های منطقی و مقایسه استوار بوده و از منابع متعدد اسنادی و میدانی برای گردآوریاطلاعات بهره برده است. نتایج موید آن است که بوم گرایی یکی از اندیشه های کارآمد در تحقق پایداری است و راهکارهایآن می تواند در شکل گیری بناهای پایدار به خدمت گرفته شود.