شناسایی عوامل موثر بر ایجاد سازمان مربی گرا

مربی گری اساسا مفهومی ورزشی و عنوانی جوان در مطالعات سازمان و مدیریت است و سازمان مربی گرا پارادایم جدیدی در یادگیری سازمانی می باشد که ضمن سازگاری با نظریه های جدید یادگیری مانند توسعه بزرگسالی و سایر روش های یادگیرنده محور حلقه اتصال دو واژه مهم توسعه سرمایه انسانی و یادگیری سازمانی است. در این پژوهش پس از مرور ادبیات و مطالعات اکتشافی درخصوص مربی گری، عوامل اثرگذار بر ایجاد یک سازمان مربی گرا در قالب مدل مفهومی و در سه زمینه منابع انسانی، کسب و کار و فرهنگ مربی گری خلاصه شده است. سپس با استفاده از پرسشنامه سه مرحله ای دلفی به نظر و تایید جمعی از نخبگان دانشگاهی و حرفه ای صنعت بیمه ایران رسیده است. یافته های پژوهش شامل توسعه مفهوم مربی گری؛ معرفی ریشه های بومی مربی گری از جمله ورزش پهلوانی، عرفان و تصوف، تربیت اسلامی و نیز برخی روش های یادگیری علوم دینی مانندسبک های خود آموز، انتقادی و تجربی و نهایتا ارایه الگوی سازمانی است که بر خلاف برخی دیدگاه های معمول، مربی گری را نه صرفا ابزاری آموزشی مانند استاد شاگردی بلکه به عنوان یک استراتژی برای توسعه هم زمان حکمت در کارکنان و سازمان می نگرد.

Keywords:

اجتهاد , مربی گری , سازمان مربی گرا , راهنمای کودکی , راهنمای بزرگسالی