تحلیل زیست پذیری فضاهای شهری با رویکرد امنیت (مطالعه موردی: بافت فرسوده بخش مرکزی شهر زنجان)

یکی از مهمترین مباحث زیست پذیری شهری که طی سال های گذشته در جهان توسعه یافته به دلایل گوناگونی نظیر تراکم جمعیت و کاهش روابط چهره به چهره انسانی، مد نظر برنامه ریزان و مدیران شهری مد نظر قرار گرفته است، مقوله امنیت شهر و احساس امنیت شهروندان است. وجود امنیت در محیط های شهری یکی از الزامات اساسی کیفیت زیست شهروندان محسوب می شود.. به طوریکه امروزه نا امنی در محلات به عنوان یکی از دغدغه های مدیریت شهری شناخته می شود. امنیت به عنوان یکی از شاخص های دستیابی به زیست پذیری مفهومی است که تاثیر فراوانی بر سطح رضایتمندی مسکونی خانوار و جابجایی ساکنان از محله های مسکونی شان دارد. بدین منظور هدف از نگارش این پژوهش درک وضعیت زیست پذیری حاکم بر بافت فرسوده بخش مرکزی شهر زنجان از طریق مولفه امنیت می باشد که در این راستا، در پژوهش حاضر سعی می گردد به سطح بندی امنیت بافت فرسوده بخش مرکزی شهر زنجان پرداخته شود. نوع پژوهش براساس ماهیت از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد و در تبیین و پیشینه تحقیق و ارایه مدل از مطالعات کتابخانه ای و میدانی بهره برده شده است. در این راستا به منظور تحلیل وضعیت حاکم بر امنیت بافت فرسوده از مدل (TOPSIS-ANP) بهره گرفته شد. نتایج این پژوهش نشان داد که سطوح متفاوتی از وضعیت امنیت در پهنه بافت فرسوده شهر زنجان ظاهر شده است و بنابر این؛ فرضیه مذکور مورد تایید واقع می شود و به طور کلی قسمت شمالی بافت وضعیت بهتری نسبت به محلات واقع در اطراف بازار و محلات واقع در جنوب بافت فرسوده بخش مرکزی شهر زنجان دارد.

Keywords:

زیست پذیری , امنیت شهری , بافت فرسوده بخش مرکزی شهر زنجان