ساماندهی محله های تاریخی در راستای افزایش انگیزه سکونت با تاثیرپذیری از الگوهای توسعه پایدار شهری (مطالعه موردی: شیراز)

در عصر حاضر، نزدیک به نیمی از مردم جهان، ساکن شهرها می باشند و انتظار افزایش آن در دهه های آینده نیز وجود دارد. از دهه 1970 اهمیت مناطق و محله های تاریخی شهرها مورد ارزیابی مجدد قرار گرفته است. نخستین حرکت در زمینه سیاست های حفاظتی محله های تاریخی تنها در راستای حفظ و نگهداری ساختمان ها، سازه ها و دیگر بناها انجام گرفته که اغلب اینگونه اقدامات حفاظتی شکل ملی و یا مذهبی داشت. این محله های هسته های قدیمی شهرها بوده و به مرور زمان دچار فرسودگی و عدم کارایی شده اند و یا در دوران معاصر بدون رعایت ضوابط و مقررات معماری و شهرسازی شکل گرفته و از این رو اکنون با مسایل ومشکلات بسیاری روبه رو بوده و این مشکلات بر کل شهر تاثیر می گذارد. به نظر می رسد در این محله های تاریخی با توجه به وسعت دامنه و شدت به مسایلی که اگر بیان گیر آنها شده کارآمدترین رویکرد که بتوان برای مواجهه با کاستی ها و نارسایی ها اتخاذ نمود، نیل به اهداف توسعه پایدار می باشد. روش به کار گرفته شده در این تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات از دو طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است. بر اساس یافته ها، میزان رضایت ساکنین محله سنگ سیاه در سطح پایینی بوده است و از آنجا که در بحث توسعه پایدار هدف، رسیدن به شهری پایدار است وتوسعه شهری در صورتی پایدار خواهد بود که کیفیت بالایی از زندگی را برای تمام ساکنانش ارایه دهد. بدین منظور در راستای ارتقای کیفیت زندگی بر ساماندهی محله هیا تاریخی با رویکرد توسعه پایدار شهری راهبردهایی در راستای بهبود وضعیت موجود ارایه شده است.