پدیدارشناسی فضای معماری در تقابل تجربی و احساسی با مخاطب، در بازخورد های نا خود آگاه ذهن

در سیر دیالکتیک اندیشه نظری معماری همیشه این پرسش وجود دارد که معماری برای چه کسی است انسان به عنوان مخاطب آفرینش در هستی باید به عنوان هدف و مقصود معماری نیز قلمداد شود. در معماری معصر یک نوع تفکر بر ساختمان ها و سیمای شهری متبادر شده که سعی دارد کاملا از معماری حس زدایی کند، با نادیده گرفتن نیاز بنیادین انسان به عنوان مخلوقی که محتاج زندگی جمعی است، انسان از بعد روانشناسی نیازی مبرم به برقراری دیالوگ حسانی با فضای پیرامون خویش دارد، تا بدان واسطه برای فضا در ضمیر خود هویت سازی کند. اینگونه معماری به انسان کمک می کند جهان خود را اندکی بیشتر شبیه به رویاهایش کند. کنون معماری ما انسان را نادیده می گیرد، با این رویکرد خصمانه ادراک انسان توان سنجیدن و لمس تنانه جهان را از دست می دهد، و شهر از پیکر زمان حذف می شود، چون هیچ انگیختار خاطره ای در آن روی نمی دهد. لذا برای بازگشت به انسان باید به حواس فیزیکی و متا فیزیکی او اصالت بخشید، تا فرصت تکامل بدنمند معماری را فراهم کنیم.

Keywords:

معماری , احساس , انسان , تجسم , دیالوگ با معماری , طراحی با لحن احساسی , معماری حواس , هویت فضا , ضمیر ناخودآگاه