بررسی روانشناسی محیط در طراحی فضاهای عمومی در راستای ارتقای تعاملات اجتماعی

روانشناسی محیطی محملی نو برای جستجوی عوامل تاثیرگذار بر طراحی محیط است. در این علم سه عامل اساسی انسان، محیط و رابطه بین انسان و محیط را مورد بررسی قرار می گیرد تا چگونگی کنش و واکنش و تاثیرگذاری هریک را بر دیگری مشخص شود. براین اساس می توان روانشناسی محیط را با طراحی محیط و معماری در پیوند دید. این فرایند به صورت چرخه ای است که از ادراک شروع شده به شکل گیری رفتار و همچنین تغییر در محیط می انجامد. این تغییرات دوباره در این چرخه ادراک شده و این فرایند تکرار می شود. انسان به منظور ارضاء نیازهای خویش از محیط اطلاعاتی کسب می کند که در نتیجه سبب ادراک محیط خواهد شد. همچنین فضاهای عمومی بستر کالبدی تعاملات اجتماعی مردم است و دارای رسالتی برای افزایش سرمایه اجتماعی در جوامع، در بستر تعاملات و مراودات اجتماعی می دانند که می توانند بستری برای توسعه و شکل گیری هویت فردی و اجتماعی باشد. تعاملات اجتماعی در معنای کلی، مترادف با بالا بردن کیفیت زندگی انسان حاضر و نسل آینده با درنظر گرفتن استعدادها و ظرفیت های او و برآوردن نیازهای همه اقشار است و شاخص هایی هم چون افزایش سطح آموزش، عدالت اجتماعی و مشارکت مردمی و غیره دارد. بنابراین شناخت عوامل تاثیرگذار روانشناسی محیط بر ایجاد فضاهای عمومی مطلوب حایز اهمیت می باشد. مقاله حاضر با هدف شناخت عوامل تاثیرگذار روانشناسی محیط بر ایجاد فضاهای عمومی در راستا تعاملات اجتماعی، به روش اسنادی استوار است. یافته های مطالعات نشان می دهد، احساس جمعی و مواردی چون: عضویت، تاثیرگذار بودن، برآوردن نیازها و ارتباطات حسی مشترک در حیطه روانشناسی محیط در طراحی فضاهای عمومی باید مدنظر قرار گیرد.

Keywords:

روانشناسی محیط , فضای عمومی , معماری , تعاملات اجتماعی